Напэўна, што ў кожнай сям'і ёсць свая сямейная рэліквія. Звычайна рэліквіяй прынята лічыць нейкія каштоўныя рэчы, да прыкладу, каштоўнасці або старадаўнія грошы. Гэтыя сямейныя каштоўнасці прынята перадаваць з пакалення ў пакаленне, і ні пры якіх умовах нельга з імі расставацца. Бо інакш парушыцца сямейная традыцыя.
У нашай сям'і сямейнай рэліквіяй прынята лічыць фатаграфію майго прадзядулі. На ёй яму ўсяго толькі дзевятнаццаць гадоў, гэтая апошняя фатаграфія майго прадзядулі, пасля ён пайшоў на вайну, больш не вярнуўся, прадзядуля прапаў без вестак.
Яго мама і жонка вельмі гаравалі, хоць, напэўна, у гады Вялікай Айчыннай вайны ўсім даводзілася несалодка. Пасля памёр мой дзядуля, яго назвалі ў гонар бацькі, майго прадзядулі Фёдарам. Майго бацьку таксама завуць Федзем. Сёння я з гонарам нашу сваё імя па бацьку, бо яно мне нагадвае не толькі пра бацьку, але і пра маіх прадзедаў.
Гэтую выцвілую фатаграфію, мы захоўваем вельмі беражліва. Бо гэта адзіная памяць пра майго прадзядулю, які змагаўся на поле бою за нашу Радзіму. Кожны год, на парад у гонар свята перамогі, мы ходзім з гэтай фатаграфіяй на акцыю памяці «Бессмяротны полк».
Яшчэ ў нашай сям'і ёсць старадаўняе залатое кольца з вялікім каменем, яно перадаецца па жаночай лініі з пакалення ў пакаленне. Я спадзяюся, што аднойчы, яно дастанецца і мне. Неверагодная прыгажосць кольцы мяне зачароўвае і вельмі радуе, выдатней ўпрыгажэнні я ніколі не бачыла.
Асабіста я ганаруся тым, што мая сям'я здолела захаваць сямейныя рэліквіі, тым больш у нас іх цэлых дзве.
