Сёння можна сустрэць мноства баязлівых людзей, хоць нельга не заўважыць, што і смелых асобаў, у нашым жыцці дастаткова. Але чаму ж людзі настолькі адрозніваюцца адзін ад аднаго. Гэтае пытанне пакідаў неабыякавымі філосафаў і навукоўцаў ва ўсе часы.
На мой погляд, адвагай можна назваць той стан чалавека, калі ў момант небяспекі ён не губляецца, а прымае правільныя і адважныя рашэнні. Толькі смелы чалавек здольны давесці пачатую справу да канца, цяжкасці і праблемы яго не палохаюць. Смелыя людзі маюць вялікую сілу волі, часцей за ўсё яны мэтанакіраваныя асобы.
Выдатна, калі смелы чалавек мае толькі добрыя намеры. Бо сустракаюцца злыя людзі, якія маюць смелы характар, што вельмі сумна для навакольных.
А вось баязлівасць цалкам супрацьлеглае паняцце. Баязлівыя людзі не могуць быць мэтанакіраваным. Вельмі рэдка яны дасягаюць пастаўленых мэтаў і задач. Баязлівы чалавек, заўсёды шукае лёгкі шлях для вырашэння жыццёвай праблемы, што не заўсёды добра. Бо пошукі лёгкага жыццёвага шляху прыводзяць чалавека да здзяйснення злачынства.
Хацелася б, каб смелыя людзі былі добразычлівымі, і заўсёды пераследвалі добрую мэту. Бо менавіта яны могуць ратаваць людзей з небяспечных і складаных сітуацый.
Ёсць такія прафесіі, якія патрабуюць у першую чаргу смеласці і рашучасці. Мне здаецца, немагчыма працаваць пажарнікам або паліцыянтам, маючы баязлівы характар. Бо ў такім выпадку, вы не зможаце дапамагаць людзям, ратаваць іх.
Хацелася б, каб сярод нас было як мага больш смелых людзей, а баязлівых адпаведна менш. Часам мне становіцца шкада баязлівыя асобы. Бо быць адважным і адважным значна прыемней.
