Творчасць Мальера напоўнена асуджэннем праблем чалавека і грамадства. Ён прапускае недахопы мяшчан і дваран праз прызму гумару.
Мальер скурпулёзна апісвае герояў, вылучаючы іх супярэчлівыя рысы: прагнасць, тупасць і крывадушнасць. Многія мяшчане спрабавалі купіць тытул, так як дваранства прыкметна збяднела. Сваім творам аўтар асвятляе менавіта гэтую праблему. Увасабленнем яе і ёсць Журдэн, які фігуруе ў «Мещанине у шляхецтве».
Спадар Журдэн спрабуе патрапіць у дваранства, хоць ён зусім не валодае патрэбнымі якасцямі. Ён не ведае нічога аб паводзінах і ведах, патрэбных двараніну. Журдэн гатовы аддаць усё за непатрэбны яму тытул двараніна. Хоць, на самай справе, чалавек ён нядрэнны.
Мне здаецца, гэта прыхільнасць робіць Журдена некалькі камічным. Асабліва кідаецца гэта ў вочы пасля таго, як ён прызнаецца ў няведанні таго, што такое проза. Ён так хоча быць падобным на двараніна, што нават мяняе сваю вопратку. Цяпер галоўны герой апранаецца ў панчохі, чырвоныя аксамітныя штаны і цесныя чаравікі. Ён проста не можа ўсвядоміць, што апранацца як дваранін яшчэ не значыць быць дваранінам.
Аднак смяяцца, чытаючы гэты твор, прыпадае на парадак радзей, чым дзівіцца. Як Журдену, які сам зарабіў свае грошы і вядзе цэлую бухгалтэрыю, не атрымалася раскусіць факт падману?
Канец даволі відавочны: Журдэн выпусціў ўсе. Усе яго назапашвання перайшлі да графу, з дапамогай падману. А сам галоўны герой ўсведамляе, што страціў усё, што ў яго было.
На мой погляд, галоўным недахопам Журдена было імкненне займець непадыходную яму ролю. Ён хацеў стаць дваранінам, аднак, аказалася, што ён валодаў значна лепшымі рысамі характару і адукацыяй, чым, гэтак жаданая для яго, арыстакратыя. Бывае, што твая знешнасць і тытул не настолькі важныя. Важна тое, які ты чалавек ўнутры.
