Я жыву ў невялікім мястэчку, у якім знаходзіцца ўсяго тры школы. Наша школа натуральна самая лепшая, не таму, што яна прыватная, а таму, што тут працуюць самыя лепшыя настаўнікі, якія цэняць сваю працу і адданыя ёй. Але гаворка пойдзе канкрэтна аб адным з нашых настаўнікаў.
Ігнат Сяргеевіч - настаўнік фізічнай культуры. Нягледзячы на тое, што школьнікі звычайна не любяць наведваць заняткі фізічнай культуры, у нашай школе ўсё наадварот. З прыходам гэтага настаўніка маё стаўленне і стаўленне маіх аднакласнікаў да гэтага прадмета вельмі змянілася.
Настаўнік фізкультуры замяніў сумныя заняткі на вясёлыя конкурсы, якія мы прыдумляем самі. На яго ўрокі ходзяць усе без выключэння. Вядома кожны занятак пачынаецца з банальнай размінкі, але потым мы гулялі ў спартыўныя гульні і праводзім конкурсы.
У гэтым годзе мэрам нашага горада, у канцы першай вучэбнай чвэрці, былі наладжаны спартыўныя спаборніцтвы паміж школамі нашага горада. Наш клас удзельнічаў у спаборніцтвах па лёгкай атлетыцы. Нягледзячы на тое, што я і мае аднакласнікі вельмі перажывалі і не хацелі прымаць удзел у гэтых спаборніцтвах, настаўнік ні на хвіліну не ўсумніўся ў нас, ён нас падтрымліваў не толькі маральна, але і фізічна. Пасля ўрокаў ён праводзіў свой асабісты час разам з намі для таго, каб добра падрыхтаваць нас.З кожным заняткам мы станавіліся больш упэўненыя ў сваёй перамозе і страх змяніўся імкненнем як мага хутчэй трапіць на спаборніцтвы і, несумненна, атрымаць перамогу.
Вось надышоў дзень спаборніцтваў. Быў вельмі ветраны восеньскі дзень, акрамя таго на напярэдадні спаборніцтваў наш настаўнік фізкультуры вельмі прастудзіўся і мы баяліся, што ён не прыйдзе падтрымаць нас. Але ён усё ж такі прыйшоў і гэта дало нам дадатковыя сілы. Спаборніцтвы праходзілі ў гарадскім парку. Яны былі падзеленыя на некалькі этапаў і доўжыліся каля чатырох гадзін. Прыклаўшы максімум намаганняў, мы атрымалі перамогу сярод вучняў восьмых класаў. Нашаму класнаму кіраўніку і настаўніку фізічнай культуры Ігнату Сяргеевічу ўручылі граматы і ганаравалі ганаровага звання "Лепшы настаўнік года".
Пасля спаборніцтваў мы з настаўнікамі вярнуліся ў школу, дзе, у гонар нашай перамогі, бацькі ўжо падрыхтавалі салодкі стол. Ігнат Сяргеевіч у гонар перамогі ўручыў кожнаму з нас сімвалічную шакаладную медаль. Настрой у нас было выдатнае, бацькі радаваліся, а настаўнікі намі ганарыліся. Гэта адчуванне не перадаць словамі. Але з гэтай гісторыі я дастаў адну ісціну - каб дамагчыся поспеху, кожнаму чалавеку трэба прыкласці максімум намаганняў, але самае галоўнае, каб у цябе верылі.
