Хачу расказаць адну гісторыю. Мы з бацькамі жывем на ўскраіне горада, у прыватным доме. Некалькі гадоў таму, у моцны лівень, да нас у двор приблудилась сабака. Яна выглядала такой няшчаснай! Мне стала вельмі шкада яе, і я папрасіў бацьку пакінуць яе ў нас. Тата доўга адмаўляўся, але потым дазволіў паставіць будку каля ўчастка, каб сабака магла спакойна шпацыраваць. Толькі ён паставіў адну ўмову. Будку я павінен пабудаваць самастойна. Я пагадзіўся, бо я мог дапамагчы беднай сабаку.
Я ніколі раней нічым такім не займаўся. Я не ведаў з чаго пачаць, і паклікаў свайго сябра Віцьку для дапамогі. Ён быў вельмі здзіўлены, але хутка пабег за мной, бо трэба было важная справа! Тата падрыхтаваў для нас дошкі, ножовку, цвікі і малаток. Я прыцягнуў з гаража рулетку і аловак. Правільна кажуць, што адна галава добра, а дзве - лепш. Мы хутка зразумелі, якую будку нам будаваць і з чаго пачаць.
З энтузіязмам мы прыняліся за справу. Аднак атрымлівалася не вельмі добра. Нам цяжка было абапіў дошкі - ножовка зусім не слухалася. Мы нацерла мазалі, але ўсё-ткі напилили патрэбную колькасць дошак, хоць і крывых. Нас увесь час падбадзёрваў сабака, які круціўся побач. Мы далі яму мянушку Барон. Ён цягаў нашы інструменты і радасна брахаў, нібы разумеў, што гэты домік - для яго.
Калі мы разабраліся з дошкамі, мы прыступілі да зборцы будкі для Барона. Я ніколі раней не карыстаўся малатком, але тата паказаў мне, як правільна забіваць цвік. Гэта цэлае мастацтва! Спачатку я трапіў міма капялюшыкі цвіка. Потым я ўдарыў пад няправільным кутом і цвік сагнуўся. А потым і зусім стукнуў сабе па пальцах. Віцька трымаў дошкі, а я стараўся забіць цвікі як мага раўней. У рэшце рэшт, калі ўсе цвікі, якія нам даў папа, былі патрачаныя, мы прыступілі да даху. У нас быў падрыхтаваны вялікі ліст жалеза, які мы прыбілі да верху даху.Потым мама Віці прынесла нам куча старых рэчаў, каб мы зрабілі подсціл для Барона.
Калі справа была зроблена, мы паставілі побач рондальчык для вады і міску для корму. Я вельмі ганарыўся сваёй працай. Тым, што ў мяне такі выдатны сябар. Барон адразу ж аблюбаваў сабе мястэчка і заснуў у той будцы. А тата сказаў, што мы малайцы, бо мы навучыліся адказнасці. І дадаў, што гэтыя ўменні нам абавязкова спатрэбяцца ў будучыні.
