З дзіцячых гадоў, бацькі вучылі мяне таго, што я павінен быць упэўненым у сабе. Бо толькі ў дадзеным выпадку, можна у жыцці дамагчыся поспеху. Тады я яшчэ не так добра разумела важнасць гэтай рысы характару, але сёння я цалкам падзяляю меркаванне бацькоў.
У школе вучыцца шмат дзяцей, і ўсе яны розныя па характары. Хто-то сапраўды ўпэўнены ў сабе і ў сваіх сілах, а ёсць тыя, хто вельмі сарамлівы. Дарэчы сказаць, упэўненыя ў сабе хлопцы вучацца значна лепш, чым тыя, хто занадта сарамлівы.
Асабіста я лічу, што залішняя сарамлівасць і сціпласць, вельмі перашкаджаюць нам па жыцці. Ад гэтых уласцівасцяў характару, трэба пазбаўляцца. Вядома, я пакуль не настолькі ўпэўненая ў сабе, але я над гэтым працую. Сваім аднакласніцам я таксама раю быць смялей.
Упэўненасць у сабе, адкрывае перад намі новыя дзверы, новыя магчымасці. Таму не трэба баяцца адрадзіць у сабе, гэтую рысу характару. Вядома, многія скажуць, што сціпласць упрыгожвае чалавека, магчыма, часткова гэта і праўда, з гэтым спрачацца не вазьмуся. Аднак смею сцвярджаць, што ўпэўненасць у сабе, неабходная тым, хто хоча жыць шчаслівай, а галоўнае спакойнай жыццём.
Пры гэтым хочацца адзначыць, што не трэба блытаць упэўненасць у сабе, з пыхай.
Мой тата, вельмі ўпэўнены ў сабе чалавек. Ён верыць у свае сілы, і ведае свае магчымасці. Напэўна таму яго можна назваць паспяховым чалавекам. А вось мама, не настолькі ўпэўнена ў сабе, і гэта я лічу, ёй толькі шкодзіць. Няўпэўненасць у сабе ў кожнага чалавека ідзе з дзяцінства, таму бацькі павінны старацца, каб у іх дзяцей не было якіх-небудзь комплексаў.
|
