Часта ў сучасным грамадстве з'яўляецца ўсё больш людзей, схільных да здзяйснення злачынстваў. Пастаянна ўзнікае пытанне, чаму гэта адбываецца? Што звязана з такім паводзінамі?
На мой погляд, у гэтым не толькі віна ўрада, якое не можа забяспечыць працай кожнага грамадзяніна краіны, але і самога чалавека. Бо тое, чым мы жывем, аб чым думаем, абавязкова дапамагае фармаваць будучыню. Не трэба быць дарослым, каб гэта зразумець. Таму ў школе вучаць правільна прабіваць дарогу на перспектыву. Тыя, хто пускаюць сваё жыццё на самацёк, ад гэтага ж і пакутуюць. Яны не разумеюць, што ў любы момант усё можна выправіць і зразумець, і стаць годным і высакародным чалавекам.
У мяне ёсць прыклад, ад якога мурашкі бегаюць па скуры - мамін брат. Рэальнасць настолькі зрабіла з яго нягодніка, што наша сям'я з ім не размаўляе. Усё здарылася год таму, калі дзядзька Саша прыехаў да нас у госці. Жыве ён далёка, а таму ездзіць рэдка. У гэты раз яго чакалі і сустракалі з усімі ўшанаваннямі. Мама напякла шмат смачнай ежы, бацька купіў вуду дзядзьку ў падарунак, а я змайстраваў мадэль самалёціка. Дзядзькі Сашы не было ў нас пяць гадоў. Ніхто і не ведаў, што з ім было, бо ніякай вестачкі і паведамленняў не было з гэтай нагоды. Цяпер-то мы ведаем, што ён сядзеў у турме за крадзеж.Калі сваяк прыехаў, то пабыў у нас нядоўга. Пасля яго сыходу мама выявіла прапажу золата. Вядома ж, першым падазраваным быў я. Мы пачалі ўспамінаць, хто прыходзіў да мяне і бацькоў у госці. Ніхто і не падумаў пра дзядзьку. Матуля напісала заяву ў міліцыю. Праз некаторы час нам патэлефанавалі і паведамілі, што знайшлі рабаўніка. І хто, умаете ім апынуўся? Любімы родственничек дзядзька Саша. Мы і падумаць пра гэта нават не маглі, а ён вунь які. Бацькі мне строга-настрого забаранілі пра гэта каму-небудзь распавядаць. З часам усе забыліся пра гэтую гісторыю, але я зрабіў для сябе добрыя высновы.
Не варта слепа верыць людзям. Часам родны чалавек можа апынуцца горш нягодніка. Неабходна шанаваць тое, што дае нам Бог - атрымліваць адукацыю, ездзіць адпачываць, імкнуцца дамагацца любымі шляхамі пастаўленых у жыцці мэтаў. Я зразумеў, што вельмі дрэнна быць нявыхаваны і злым. Такіх людзей ніхто не паважае і не любіць, і яны часта трапляюць у турму. Гэта вельмі страшна. Калі вырасту, абавязкова стану паважаным чалавекам. Хачу, каб пра мяне адклікаліся з усмешкай, і зраблю ўсё для гэтага. Жыццё кароткае, трэба паспець скарыстацца усімі яе дарамі.
