Зімовыя канікулы я люблю праводзіць у дзядулі. Ён працуе ў заказніку ляснічым. У гэты раз са мной была і сястра. Дзядуля пазнаёміў нас з новым насельнікам дзікай прыроды запаведніка – алтайскімі вавёркамі. Гэтыя шэранькія пухнатыя прыгажуні трапілі сюды нядаўна, і нам не цярпелася іх убачыць.
Каб палюбавацца на жыхарак Алтая, нам прыйшлося вельмі рана прачнуцца і адправіцца ў самую лясны гушчар. Мы ішлі шляхам, які ведаў толькі наш дзед. Ён то і справа абсякаў нас, прасіў паводзіць сябе як мага цішэй. Вось мы выйшлі да высокай старой піхце і сталі прыглядацца. «Ага! Вось і яна» - прашаптаў нам дзядуля. Мы паглядзелі, куды ён паказваў. Галінка злёгку варухнулася, і снег з яе зляцеў уніз. Крыху пазней з'явілася і тая, дзеля якой мы прарабілі доўгі шлях. Першай мы ўбачылі вельмі сімпатычную мыску, затым звярок здаўся цалкам.Ён адчуў чужых, занепакоіўся і пачаў скакаць па галінках, то і справа абсыпаючы нас снегам. Мы стаіліся, каб вавёрачка супакоілася.
Праз некаторы час шэранькая прыгажуня так і зрабіла, але працягвала падазрона азірацца вакол. Яна пераскочыла на суседняе дрэва і пачала мыцца. Там высока ў галінах размясцілася яе ўтульнае жыллё, і яна пачала наводзіць там парадак, ўніз паляцела арэхавая шкарлупіна і не патрэбныя галінкі. Потым яна адправілася па сваіх справах.
Дзядуля спытаў мяне, не хачу я залезці на елку і праверыць вавёрчыны запасы. Я з радасцю пагадзіўся, набіў кішэні арэхамі і пачаў прабірацца праз густыя галіны. Дабрацца да дупла было не так-то проста, але вось яно прама перада мной і я пачаў класці туды арэхі. Тут з галін з'явілася другая вавёрачка. Яна спачатку з цікавасцю назірала за маімі дзеяннямі, а потым сарвала шышку і трапна шпурнула ў мяне, потым другую і трэцюю. Я паспяшаўся спусціць ўніз. Мы ўсе разам пасмяяліся над тым, што адбылося, і адправіліся ў зваротны шлях. Аб гэтым прыгодзе я распавёў сваім сябрам.
