Ніколі раней я не задумваўся, наколькі важна чалавеку быць з кімсьці. Здавалася б, што вялікую частку часу нам хочацца быць сам-насам з самім з сабой. Аднак, часам з'яўляецца цяга да іншых, падобным на нас людзям. Вар'яцкае жаданне знаходзіцца побач з іншым чалавекам-забівае. Гаворка ідзе не толькі аб любоўных адносінах.
З гэтым сутыкнуўся не так даўно. На вуліцы, як звычайна вісела сьвінцовае неба, а па горадзе хадзілі хмурныя асобы. Уся гэтая натоўп была пад стаць асяродку. Такія ж халодныя і шэрыя, як асфальт пад нагамі. Да гэтага, уласна, ужо прывык. Такая карціна доўжыцца дзевяць месяцаў у годзе. Зразумела, у такіх умовах, жаданне кантактаваць з кім-небудзь – у адзін момант знікае.
Менавіта такое асяроддзе стварыла пэўны падмурак для некаторай замкнёнасці і адхіленасці ад соцыума. Пэўны час я адчуваў сябе без людзей добра. Адчуваў нейкі камфорт і ўтульнасць. Цалкам належаў сабе. Турбаваў толькі пусты халадзільнік, які перыядычна даводзілася папаўняць, выходзячы з кватэры. Зразумела, паход у школу ніхто не адмяняў. У навучальнай установе стараўся трымацца адасоблена. З-за гэтага ўзнікалі некаторыя праблемы з аднакласнікамі. У цэлым, мяне ўсё задавальняла.
Так працягвалася некалькі месяцаў. Падобны лад жыцця зацягнуў і не адпускаў яшчэ працяглы перыяд часу. Унутры з'явілася недамаганне і жудасная туга. Адзінота пачатак ціснуць на самыя балючыя месцы. Многія мае знаёмыя і сябры адвярнуліся, або жа папросту забыліся аб маім існаванні. Душэўныя пакуты далі мне зразумець, што без людзей-не выжыву. Асяроддзе, якое я бачу, з'яўляецца часцінкай мяне. І пазбаўляючыся яго, нібы губляю кавалак уласнай плоці.
У будучыні, спадзяюся, я не буду прымаць гэтак неабдуманыя рашэнні. Як правіла, наступствы становяцца ўжо занадта гнятлівымі. Гэта стварае дыскамфорт і мне, і іншым людзям.
