Нарэшце паглядзеўшы з акна або выйшаўшы на вуліцу можна сказаць, што наступіла вясна. Снег яшчэ ляжыць вялікімі бруднымі кучамі ў цяністых кутках, вецер прадзьмувае сваім холадам, але ўжо не так пранізліва, як зімой. Цяпер ён гуллівы, быццам адначасова кліча пагуляць і перасцерагае – «апранайся цёпла». Сонца ўжо значна вышэй і ў апоўдні на пригреве становіцца горача. Бягуць ручаі, а маленькія дзеці, ды і мы з імі бегаем у гумовых ботах па лужынах і ўсё роўна мочым ногі, а прыйшоўшы дадому, слухаем, павесіўшы галаву, як адчытвае мама.
Вясна гэта прасвяднае час, калі ўся прырода прачынаецца і спявае сваю вясёлую песню, шчаслівае, поўную радасці і зачаравання. Бо вось-вось прыляцяць птушкі, вось-вось распусцяцца кветкі, вось-вось людзі пачнуць араць зямлю, а яна будзе дыхаць цёплым, гатовая выгадаваць усе насенне, якія ў яе пасеюць. А ўсе людзі быццам адчуваючы гэтую песню таксама прачынаюцца, бягуць, радуюцца і куды-то спяшаюцца. Я і сам быццам чую гэтыя гукі і спяшаюся, а куды, не ведаю.Проста спяшаюся – у школу, са школы, пагуляць з сябрамі, прабегчыся па ледзь зазеленевшей траўцы ці пастаяць на сонейку, усё хочацца паспець, цалкам атрымаць асалоду ад гэтымі салодкімі дзянькамі.
Бо ўсім надакучыла зіма, хоць сваім прыходам яна таксама радавала. Снег, сьцюжа, маразы – усяму гэтаму свой час, а вясне сваё і яна ўсімі сіламі праганяе рэшткі зімовага настрою і вее свежасцю, маладосцю, сілай.
А зусім хутка, калі пацяплее і вспашут агароды, я паеду да бабулі ў вёску дапамагаць па гаспадарцы. Па праўдзе, я не вельмі люблю гэтую працу, але ў чым-то яна мне падабаецца. Што-то ёсць чароўнае ў закапванні насення ў яшчэ сонную, сырую зямлю. Такое пачуццё бывае толькі вясной. Быццам ты сам будишь зямлю, тармасіць яе сваімі пальцамі і встряхиваешь яе, не расчесанные валасы.
А як цудоўна калі ляцяць у небе першыя кліны журавоў, гусей. Калі прылятаюць шпаки і цвыркаюць вакол.
А вось ужо цячэ ў бярозах сок, а кляновы ўжо паспеў скончыцца. Люблю гэтыя першыя дары зямлі, якія атрымліваеш з прыходам цяпла.
А далей будзе зусім цёпла, зямля высахне, і мы з хлапчукамі будзем ганяць мяч і ездзіць на роварах, пойдзем на рыбалку, а школа і зусім будзе наганяць тугу. Седзячы ў класе і з сумам па свежым паветры, мы дачакаемся званка з апошняга ўрока і, зламаючы галаву, пабяжым на вуліцу, рагочучы і радуючыся гэтай свабодзе, сонца і паху свежай травы ў паветры.
Але гэта ўсё потым, а цяпер сонца яшчэ невысока, а вецер бяруць холадам, але ўсё ўжо прадчуваюць, усе чакаюць новай жыцця, усе гатовыя сустрэць вясну.
|
