Раман А. С. Пушкіна «Капітанская дачка» названы так не выпадкова. У ім адлюстроўваюцца падзеі двухгадовай сялянскай вайны (1773 - 1774 гг). Разам з гістарычнай асобай Емельяном Пугачовым, прыдуманым галоўным персанажам Пятром Гриневым і іншымі героямі вялікае значэнне мае вобраз самой капітанскай дачкі – Машы Міронавай. Яна атрымлівала выхаванне сярод простых невысока культурных і інтэлектуальных людзей. Затое гэтыя людзі былі мужныя, сумленныя і шчыра адданыя свайму абавязку. Усё гэта, безумоўна, адбілася на развіцці характару Марыі.Першае ўражанне ад знешнасці гэтай дзяўчыны – обыкновенность. У манеры дзяўчыны выяўляюцца сціпласць і сарамлівасць.
Па ходзе сюжэту ў яе ствараюцца цёплыя пачуцці да маладому афіцэру. Яна дае яму правільную ацэнку – сумленны і добры чалавек. Перад гэтым ёю быў адкінуты бравы афіцэр Швабрин. Той быў вельмі здзіўлены адмовы, бо ён быў статнее і адукаваней яе выбранніка. Але дзяўчына пакахала Грынёва. І ўся гісторыя гэтай любові служыць пацвярджэннем яе здольнасці да сапраўднага значнага пачуццю.
Пасля таго, як бацьку яе каханага не дазволіў яму ажаніцца на ёй, дзяўчына вырашыла, што ёй «не лёс» быць жонкай Пятра і трэба прытрымлівацца «волі божай». Яе пачуцці не згасаюць. А ў цяжкіх выпрабаваннях лёсу яны толькі мацнее. Гартуецца і воля дзяўчыны.
Марыя прывабная, простая і шчырая. Яна дабра да людзей. Цяпло да яе ставяцца і служанка Палаша, Савельич. Попадья гатовая на многае дзеля Машы. Яна ідзе на высокі рызыка, утойваючы ад Пугачова, чыя дачка Маша. Ды і бацькі Грынёва, калі бліжэй пазнаёміліся з Марыяй, «шчыра да яе прывязаліся, бо яе было нельга не палюбіць».
У перанесеных Марыяй выпрабаваннях праявіліся яе ўстойлівасць і сіла душы. Яе намер накіравацца ў Пецярбург сведчыць аб вялікай сіле яе характару. Як прызнаецца Грынёў, «Марыя пастаянна разважае аб сродках, як бы яго выратаваць». Пры гэтым дзяўчына у адзіночку складае план дзеянняў, разумелых вялікія энергазатраты і наяўнасць адвагі.
Лёс апякуецца дзяўчыне, ды і той факт, што «жонка наглядчыка адразу з ёй разгаварылася», сказала, што яна «сваячка прыдворнага апальшчык», кажа пра е здольнасці хутка размяшчаць да сябе самых розных людзей.
І сам аўтар відавочна сімпатызуе Марыі. Адным з прыёмаў паэтызацыі вобраза гэтай гераіні з'яўляецца выкарыстанне прыгожых народных песень у якасці эпіграфаў, якія адносяцца да гэтай дзяўчыне. Напрыклад, у дванаццатай чале прысутнічае такі эпіграф: «Як у нашай яблынькі ні верхавіны няма, ад отросточка...». Ціхая сарамлівая капітанская дачка справілася з усімі выкрутамі лёсу, выратавала будучыню і гонар свайго любімага, а таксама яго сям'ю. Марыя Міронава – жаночы вобраз, з любоўю створаны аўтарам.
