Сусветна вядомыя мастакі ствараюць мноства выдатных карцін. У іх яны перадаюць сваю запал да прыгажосці сваёй радзімы. Напрыклад, працы І. Левітана «Сакавік», «Залатая восень», П. Куінджы «Ўкраінская ноч».
Без такіх твораў чалавечая асоба проста збяднее. Мастак, нібы, паўтарае людзям, каб яны азірнуліся вакол і ўбачылі гэты цудоўныя і непаўторны свет. У кожным расліне, галінцы, росинке, ўзыходзе і заходзе ідзе пастаянны праца прыроды, што дарыць людзям хараство.
К. Ф. Юон стварыў сваё палатно «Сакавіцкае сонца» ў 1915 годзе. І яно заваявала велізарную папулярнасць. Гэты пейзаж пераносіць нас у тую эпоху, калі рускі сялянскі клас ўзводзіў свае жылле з дрэва. Гэта былі масіўныя, дыхтоўныя і ўтульныя дома. Як на карціне гэтага мастака. Яны стаяць асабовым бокам да праязным дарогах. У іх вокны знаходзяцца высока над зямлёй. Кожны такі дом ўяўляе сабой асаблівыя палац. І, як правіла, у іх жылі вялікія сем'і. І падобных дамоў на світанку выходзілі ў поле працаваць адразу па 8-9 мужчын.
Але пакуль да палявой дзейнасці яшчэ час. Дахі дамоў пакрытыя шчыльным пластом снегу. Снежнае коўдру накрыла і зямлю. Пры вывучэнні карціны ўзнікае думка, што, хутчэй за ўсё мінулай ноччу на тутэйшых вуліцах буянила завея. Разам з тым становіцца ясна, што зіма паціху здаюць свае пазіцыі вясне. На снезе прыкметныя доўгія цені ад дрэў, што стаяць тут, ад коней, на якіх сядзіць вясковая дзятва. Па пратаптанай сцежцы яна накіравалася кудысьці за межы вёскі. Прыкоўвае ўвагу шэраг высокіх бяроз. А сакавіцкае сонца, узыходзячы, ярка азарае гэтыя дрэвы дзіўным полымем.Здаецца, што гэтае святло выпраменьвае цяпло. Азораныя сонцам дрэвы, нібы велічныя вартаўніка, застылі каля сялянскіх хат. Старыя дрэвы сваімі вузлаватымі і скрыўленымі галінамі цягнуцца ў святле сонца.
Глядацкае увагу прыцягвае і пацешны жарабя. Пад промнямі сонца, ён, здаецца, ярка-чырвоным. Ён толькі што акунуўся ў бездань снегу і яшчэ не атросся. На яго брэша чорная сабака, прыняўшы яго за якое-то нябачанае істота. Гледзячы на гэта палатно, наделяешься дзівосным станам ідыліі і прымірэння, якім надзелена гэтая праца. Яе стваральнік стварыў яе пасля працяглай буры (яна доўжылася каля дзевяці дзён) і магутнага снегападу.Узнікае жаданне надоўга пакінуць у памяці такі надзвычайны сельскі пейзаж, адчуць сябе верхам на кані і прамчацца на яе па заснежанай вуліцы на край вёскі, накіраваць свой позірк у блакітную далячынь, адкуль мерным крокам рухаецца вясна.
