У пачатку навучальнага года ў верасні, мы заўсёды хвалюемся аб тым, наколькі працяглы навучальны год нам трэба будзе. Але ў выніку і не заўважаем, як надыходзіць май, а разам з ім апошні званок.
Сапраўды, час пралятае вельмі хутка, і таму я лічу, што трэба радавацца кожнаму жыццеваму моманту. Я думаю, трэба цешыцца наступу верасня. Бо пачатак вучобы дорыць нам зносіны з сябрамі, з нашымі аднакласнікамі. Да таго ж у школе кожны год, мы даведаемся усё больш цікавага і карыснага.
Калі наступіў травень, мы ўсе сталі больш перажываць, бо хутка апошні званок. Так як мы вучні дзевятага класа, некаторыя з нашых аднакласнікаў сыдуць са школы, паступяць у каледжы. І ад гэтага становіцца яшчэ больш сумнай. Але нічога не зробіш, трэба рухацца наперад. Асабіста я таксама, пасля дзевятага класа, збіраюся пайсці вучыцца ў тэхнікум. І цяпер, атрымліваецца, што для мяне сёлетні апошні званок у школе, сапраўды стане апошнім.
Мы з хлопцамі вырашылі пасля апошняга званка правесці выпускны вечар. З усім класам выехалі на прыроду, наша любімая класная кіраўніца таксама паехала з намі. За гады вучобы, яна стала для нас родным чалавекам. На прыродзе, мы добра і весела правялі час. Галоўнае, мы абяцалі адзін аднаму, што назаўсёды застанемся сябрамі і аднакласнікамі.
Вядома, апошні званок з'яўляецца як радасным, і сумным святам. Накшталт нам хлопцам, і вучыцца не хочацца, але і са школай развітвацца няма жадання. Бо школа для нас стала другім домам.
|
