У рамане «Яўген Анегін» Пушкін закранае тэму кахання. У маім уяўленні, каханне – гэта светлае глыбокае пачуццё, дзе ёсць цяга да іншаму чалавеку. А шчасце магчыма толькі тады, калі каханне ўзаемная. Паміж нашымі героямі пачуцці адзін да аднаго раскрыліся ў розны час і гэта, хутчэй за ўсё, перашкодзіла іх шчасце.
У рамане галоўная гераіня выклікае сімпатыю. Аўтар паказвае Таццяну сціплай і разумнай дзяўчынай. «Ёй рана падабаліся раманы, яны ёй замянялі ўсё». Дзяўчына любіла чытаць і марыла пра каханне, як у раманах. А яна закахалася ў галоўнага героя, Яўгена Анегіна. «І дачакалася... адкрыліся вочы; яна сказала: гэта ён!» У Анегіне яна ўбачыла свайго героя. Наіўная маладая дзяўчына ўпершыню выпрабавала гэтак глыбокае пачуццё. Яна марыла аб добрым і прыстойнага мужчыну, пра які чытала ў раманах. Наш герой быў зусім іншым чалавекам
Цынічны і амаральны малады чалавек, пазбаўлены якой-небудзь мэты ў жыцці, Яўген, паўстае перад намі поўнай супрацьлегласцю Таццяны. Чытаць ён не любіў: «чытаў, чытаў, а ўсё без толку: там нуда, там падман іль трызненне». Герой несур'ёзна ставіўся да жанчын, аб сям'і і вечнай любові ён ніколі не марыў.
У лісце Анегін Таццяна прызналася яму ў каханні: «Я ведаю, ты захавальнік мой». Яўген жа адказаў ёй адмовай, сказаў, што не створаны для сям'і. Ён не стаў гуляць пачуццямі маладой дзяўчыны, а шчыра апісаў, як ён бачыць іх сумесную жыцце. Калі ж Таццяна выйшла замуж за генерала, галоўны герой закахаўся ў яе. «Калі б вы ведалі як жудасна таміцца ад смагі кахання». А Таццяна, як быццам не ведае, што значыць любіць неўзаемна?! Яна сама адчула такія ж пачуцці.
«Я вас кахаю (да чаго хітраваць?),
Але я іншаму аддадзена»
Мне здаецца, што Таццяна не змагла б пакінуць свайго мужа і сысці да любімаму мужчыну, доўг для яе вышэй за ўсё. Таццяна ўжо не юная дзяўчына і яна выдатна разумела, які Яўген у рэчаіснасці. І нават, калі б Таццяна пайшла да Анегін, я не думаю, што ў іх атрымалася б моцная сям'я. Нашы героі былі рознымі людзьмі, таму яны не змаглі б ўжыцца разам.
| 
