Вось празвінеў апошні званок для васьмікласнік, пасля якога ўжо ўзнікае больш пытанняў, чым адказаў на іх. У нас школа была васьмігодка і паўстаў выбар, у якую школу ісці далей ці паступіць у тэхнікум, а можа ў вучылішча, пасля якога будзе дыплом з абранай прафесіяй?
Але падняўшы галаву ў верх да яркага летняга сонейка, ну ні як не хочацца думаць, а тым больш вырашаць праблемы ў такія выдатныя дзянькі.
А вось прапанова майго сябра паехаць да яго бабулі адпачыць, пагуляць у лесе, выкупацца ў рачулцы я не мог адкінуць. Толькі як зрабіць, каб бацькі адпусцілі нас на пару тыдняў ўдваіх, гэта была сапраўдная задача. Бо гэта ў іншай вобласці, за сотні кіламетраў, а ўлічваючы тое, што на доўгі час акрамя лагераў, тым больш без нагляду я не быў, у адрозненне ад майго таварыша.
Ён жыў з бацькам, без маці з малых гадоў, таму што прырода можа быць не толькі прыгожая, але і бязлітасная да людзей і асяродку. Яна загінула ў поле, пры трапленні маланкі ў час сенакосу. Пасля гэтай трагедыі яны так і засталіся жыць удваіх, падтрымліваць мужчынскую салідарнасць, якая замацавалася з гадамі.
Вось надышоў адказны момант, сказаць пра свае планы бацькам наведаць Чарнігаўскую вобласць і пасля разнастайных абяцанняў я атрымліваю доўгачаканы станоўчы адказ. Майму захапленню не было мяжы і я памчаўся падзяліцца такой навіной з адным.
Зборы былі нядоўгія, і вось мы ўжо ў цягніку, які адлічваў стукам рэек набліжэнне да запаветнай нашай мары пабыць самастойнымі па далей ад усіх.
Прыехаўшы ў раённы горад Шчорсы (цяпер перайменаваны ў Сновск) і перасеў у аўтобус, які нас давёз да пункта прызначэння. Нас сустрэлі як родных, хоць бабулю і сваякоў аднаго я бачыў упершыню, а стаўленне да нас было аднолькава, быццам мы браты.
У першы ж дзень у мяне з'явіліся новыя сябры з мясцовага насельніцтва, з якімі мы і правялі наш кароткі, але незабыўны адпачынак у далі ад дома.
Першае, што кінулася ў вочы - сяло размешчана сярод лясоў і побач цякла вельмі маленькая рачулка, нават можна сказаць ручай, які ў некаторых месцах можна пераскочыць. А вось для купання штучна выкапалі і пашырылі рэчышча, зрабіўшы невялікі пляж з пяшчаным берагам. Вада ў ім вельмі чыстая і халодная, дзякуючы мноству маленькіх ключоў, якія прабіваюцца з-пад зямлі.
Пазней мне распавялі гісторыю лясоў і ад чаго іх так назвалі.
Спераду дзікі аблюбавалі паляўнічыя, даўшы такую назву з-за колькасці якія жывуць у ім ваўкоў, лісіц, зайцоў і кабаноў.
Правей чорны, атрымаў назву сваёй непраходнасць у сувязі з гушчынёй дрэў і вялізнай кронай ў іх, што не прапускае прамяні сонца.
А вось злева быў бор, у якім велізарная колькасць грыбоў. І калі мы пайшлі іх збіраць, разышліся як сапраўдныя грыбнікі на некалькі метраў адзін ад аднаго, узяўшы нажы, кошыкі плеценыя з лазы і палкі, пры дапамозе якіх падымалі іглічныя іголкі. Прайшоўшы нейкіх пару сотняў метраў маё кош было поўнае маслята, рыжакі, зеленушками. Якое ж было расчараванне, калі мне патлумачылі, што збіраюць толькі белы грыб, а на гэтыя ніхто і ўвагі не звяртае.
Было шкада расставацца з маімі акуратна зрэзанымі грыбочкі, але неўзабаве прыйшлося абмяняць іх на вялікія мясістыя асобнікі баравікоў, якія я прывёз дадому ў высушаным выглядзе, на гасцінец бацькам, у знак падзякі за лепшае праведзенае час.
Як прыемна, калі не гледзячы на адлегласці, цябе прымаюць за свайго, знаходзіш новых выдатных сяброў і чужое далёкае сяло, становіцца блізкім і родным.
|
