Яшчэ з самага дзяцінства бацькі нас вучаць здзяйсняць добрыя ўчынкі. Калі магчыма здзейсніць такое дзеянне, то абавязкова трэба гэта зрабіць. Бо добрыя справы вяртаюцца. Менавіта яны робяць нас лепш і вышэй. Мне здаецца, калі б мы рабілі сардэчна кожны дзень, то грамадства змянілася б у лепшы бок.
Я заўсёды стараюся зрабіць добрую справу, калі гэта магчыма. Чаму б і не, калі гэта цалкам па сілах. Я дапамагаю маме выконваць працу па хаце. І гэта не таму, што яна просіць мяне. Я проста бачу, як яна стамляецца на працы. Я імкнуся зрабіць ёй прыемна, каб яна лішні раз не напружвалася. Так выдатна бачыць потым шчырую ўсмешку сваёй мамы. Тата таксама стараецца дапамагаць, але ў яго вельмі шмат працы. Ён не паспявае часам.
Нават незнаёмым людзям я заўсёды імкнуся дапамагчы. Калі яны папросяць, то я паспрабую гэта зрабіць. Бо яны не просяць нічога такога, што нельга было б зрабіць. Ім прыемна, а мне лягчэй на душы пасля гэтага. Але рабіць дабро можна нават калі не просяць аб гэтым. Напрыклад, цяжарнай жанчыне дапамагчы данесці цяжкія сумкі да дома. Ці ж, дапамагчы бабулі, прытрымаўшы ўваходныя дзверы.
Зусім нядаўна я назірала добры ўчынак на вуліцы. Адзін мужчына ўбачыў, што старая бабуля нясе вялікія сумкі. Ён ехаў на машыне, спыніўся і прапанаваў ёй давезці да хаты. Ён спытаў, дзе яна жыве. Бабуля спачатку не згаджалася, але ён яе ўгаварыў. Мужчына засунуў усе сумкі ў багажнік і павёз яе дадому. Яна была вельмі радая і шчаслівая. А мужчыну прыемна было глядзець на яе мілую ўсмешку. Пасля гэтага, напэўна, ён яшчэ доўга слухаў яе словы падзякі.
Такі ўчынак могуць здзейсніць не ўсе. Але ж гэта не так цяжка. Я здзіўляюся, чаму людзі не здзяйсняюць добрыя справы. Асабліва гэта праяўляецца ў маладых асоб. Яны сталі больш злымі, больш агрэсіўна, чым раней.
Вельмі добра, што не ўсе такія людзі. Ёсць даволі шмат добрых і спагадлівых людзей. І сярод маладых таксама. Трэба старацца дапамагаць іншым, тварыць дабро. А потым усё гэта вернецца, але ўжо ў падвойным памеры. Пра гэта таксама варта памятаць.
