Мне падабаецца дажджлівае надвор'е, калі кроплі барабаняць па даху, струменьчыкі вады павольна збягаюць па шкле, нагадваючы слёзы багоў. Бо вышэйшым істотам таксама часам даводзіцца сумаваць, жыццё не бывае абсалютна гладкай і беспраблемнай. Думаю, гэта было б нават сумна.
Калі на вуліцы ідзе дожджык, у душы ў мяне пануе супакаенне. Некаторыя дзеткі любяць скакаць па лужынах пад цёплымі кроплямі з неба, іншыя спяшаюцца схавацца ад ненавісных ападкаў. Я ж дастаю свой старэнькі нататнічак, каб пісаць вершы. У наш час ужо мала хто карыстаецца сшыткамі або нататніка для асабістых запісаў, аддаючы перавагу рабіць іх у смартфоне або ноўтбуку. Але мне больш па душы звыклая папера, на якой я магу выказаць усе свае думкі, эмоцыі, схаваныя ад усіх думы.
З лістком і ручкай я магу гадзінамі сядзець на падаконніку, запісваць якія прыходзяць на розум радкі, назіраць за дажджом, слухаць яго мернае паляпванне па шкле. У гэтыя імгненні я адчуваю сябе цалкам шчаслівай. На задні план адсоўваюцца надзённыя праблемы, нявырашаныя пытанні, наяўныя канфлікты і крыўды. Свет быццам становіцца для мяне ідэальным - рамантычным, спакойным, ганарлівым, прыемным.
А чаго варта адзін водар паветра пасля дажджу? Гэта чароўна! Знікае прыдарожная пыл, выхлапныя газы аўтамабіляў, дым ад гарадскіх заводаў... Я люблю гуляць пасля дажджу па мокрым асфальце, абыходзячы якія ўтварыліся лужыны. Не таму, што баюся намачыць ногі, а таму, што ў іх, нібы ў люстэрка, глядзіцца сонейка.
Праз некаторы час летнюю спёку знішчыць наступствы дажджу. Паветра зноў стане сухім і брудным, глеба стане трэскацца ад недахопу вільгаці, панікнуць лісточкі пад пякучымі прамянямі, знікне мой творчы настрой.
Але я ведаю, што хутка зноў будзе дожджык, каб падарыць мне і ўсёй прыродзе зарад бадзёрасці. Без натуральнай цыркуляцыі вады ў прыродзе мы не змаглі б існаваць - не раслі б расліны, не жылі жывёлы, не лёталі б птушкі, не хадзілі б людзі. Дождж - крыніца існавання. Зайздрошчу тым людзям, у якіх няма халодных зім, бо яны могуць атрымліваць асалоду ад дожджыкам круглы год.
|
