Прайшло нейкіх пару дзесяткаў гадоў, як наша моладзь пачала святкаваць адзін з выдатных святаў - Дзень Закаханых, які прыйшоў з краін Еўропы ці Амерыкі, дзе ён папулярны яшчэ з пачатку 19-га стагоддзя, і да нашых часоў святкуецца з размахам, захоўваючы пры гэтым свае традыцыі.
Цяпер і ў нас 14 лютага закаханыя пары абменьваюцца разнастайнымі падарункамі і прысмакамі, пераважна ў форме сэрцайкаў і вядома маленькімі паштоўкамі, якія так і называюць валянцінкамі. На іх у пісьмовай форме можна прызнацца ў каханні і гэты варыянт шматлікім па душы. Бо не кожны можа ў вочы выказаць словамі свае пачуцці да каханага чалавека. Нельга не ўзгадаць чалавека, дзякуючы якому такая перапіска пачала сваё існаванне.
Па версіі першую любоўную цыдулку напісаў герцаг Арлеанскі яшчэ ў 1415 годзе седзячы ў турме сваёй жонцы. З таго часу ўзнікла традыцыя пісаць любоўныя лісты, якія і ў наш час называюць валянцінкі.
Дзень Закаханых назвалі ў гонар мясцовага лекара, якога звалі Валянцін. Існуе легенда, што гэты чалавек быў сьвятаром і лекарам. Карыстаючыся сваімі магчымасцямі ён ўпотай ад рымскага імператара вянчаў закаханых воінаў, якія знаходзілі сабе любімых дзяўчат для сумеснага жыцця і працягу роду чалавечага, што супярэчыла вайсковаму з указам аб забароне шлюбу, так як воіны павінны былі аддаваць усе свае сілы службе і не мець перашкод з боку жанчын ісці на вайну.
Запомніўся ён народу і як добры лекар, аднавіўшы зрок нейкай Юліі, што была сляпая, прызначыўшы цуд мазь.
Але аднойчы дайшлі чуткі да Клаўдзія аб непадпарадкаванні яго ўказу і замкнулі Валянціна ў цямніцу. Калі ён даведаўся аб сваёй смерцю папрасіў адправіць канверт той сляпой дзяўчыне з гаючым шафранам і падпісаўшыся "Твой Валянцін". Адкрыўшы гэта пасланне, Юліі вярнулася зрок. Пасля яго пакаралі смерцю 14 лютага, і людзі ў гонар гэтага адважнага, добрага душой чалавека, які аддаў сваё жыццё за любоў, гэты дзень назвалі Днём Закаханых.
Я стаўлюся да гэтага свята станоўча і нічога дрэннага ў ім не бачу. Хоць, як кажуць, колькі людзей, столькі меркаванняў. Хай каму-то не падабаецца, што ён прыйшоў з чужых краёў, але тут трэба быць рэалістамі. Няўжо дрэнна, калі закаханыя абменьваюцца падарункамі, прысмакамі, адкрываюць адзін аднаму сваю душу і сэрца.
