А зіма посеребрила
Галіны соснаў і асін,
Зямлю снегам принакрыла,
І не сустрэнеш у небе клін.
Чыста поле, поле бела,
Няма яму канца і краю.
А калі-то сонца грэла,
Сонца я цяпер жадаю.
У ціхім марозным паветры
Снег так павольна кружыцца
І зімы ў маўчанне грозным
Ён як быццам бы баіцца.
А бяроза, як бабулька,
Завернулась ў белу шаль.
Адзінокая хатка
Вельмі ціха глядзіць удалячынь.
Птушкі песенькі забыліся,
Страцілі рэчкі волю.
Лёдам маразы іх атулілі
І абяцалі злую долю...
Раніцу. Сонца прачыналася
І озаряло святлом.
Сонца я ўсміхалася,
Як усміхаюцца летам.
Я іду па алеі ў парку. На вуліцы светла, бледная месяц асвятляе мне шлях дадому. У паветры стаіць празрыстая звонкая цішыня, і толькі чуваць, як храбусціць сняжок пад нагамі. Хрум - хрум.
Ветру няма, таму новыя сняжынкі роўна і павольна падаюць з вышыні. Я працягнула наперад руку, і мне на далонь ўпала сняжынка. Цікава, чаму яна такая прыгожая, правільнай формы, а не проста камячком?
Узгадваюцца радкі:
«Снежная ноч, зоркі бліскаюць,
Яны асвятляюць мне шлях.
Хвалі аб бераг не плёскаюцца,
І няма дзе месяцы патануць.
Удалечыні мне бачны голы лес,
У ім лісце долу не кладуцца.
Ціхенька падаюць з нябёсаў,
Бясшумна у паветры кружацца...»
Нават ноччу снег блішчыць пад бляклым святлом месяца. Мяне перапаўняе пачуццё захаплення, на душы спакойна і ўтульна. Прыемна глядзець на серабрыстыя дрэвы, елі, якія сарамліва выставілі лапы, каб іх ўпрыгожыў снег. А ведаеце, елка падобная на юную нявесту, якая першы раз у жыцці апранула белую вэлюм, беласнежнае атласнай сукенка і пайшла пад вянок. Вось толькі жаніха побач не відаць.
Мне перагарадзіў шлях змёрзлы ручаёк. Калі-то яго вады весела пераліваліся з каменьчыка на каменьчык, але цяпер яны ўжо не спяваюць энергічныя песенькі – іх скаваў холад. Я асцярожна іду па яшчэ не зусім окрепшему лёдзе. Разметав нагой снег, я ўбачыла сваё адлюстраванне. Дзіўная празрыстасць, як быццам глядзішся ў люстэрка.
Настрой добры, так і хочацца выказаць яго ў вершах!
Пухнаты снег на зямлю апусціўся,
Не чуваць спеваў птушак.
Алмазным покрывам лес накрыўся,
І над ім толькі зграйка сініц.
Дрэвы прыгажосцю чаруе,
Кусты стаяць пад белай махрамі,
А галіны дыяментамі зіхацяць –
Лес прыгожы сьнежнаю зімой.
Рака заснула, хвалі не шумяць,
Паланіў іх лёд.
І не раз кампанія хлопцаў
З самокатами сюды прыйдзе.
Зімой галоўнае свята года,
Хай нават мяцеліца мяце.
Не саб'е нас дрэннае надвор'е,
Мы сустрэнем разам Новы год.
