У дзевятнаццатым стагоддзі для камедыі грамадскага значэння існавала два асноўных крытэра – гэта палажэнне (ранг) камічнага персанажа і ўзровень значнасці заганы. Усемагутная цэнзура судзіла аб магчымасці публікацыі творы па гэтых паказчыках, забараняючы закранаць найбольш важныя грамадскія праблемы і сочачы за тым, каб у цэнтр увагі траплялі толькі выканаўцы, пакідаючы ў баку заканадаўцаў ўсіх заган.
На фоне гэтых ужо сфармаваліся шаблонаў рэзка вылучаецца творчасць Гогаля. Дзеянне яго «Рэвізора» адбываецца ў глыбокай правінцыі. Сваім засьцярогу аўтар здолеў надаць дадатковую сілу тым фактам, што апісаныя ім у «Рэвізору» дробныя павятовыя чыноўнікі ніякім чынам здаваліся не звязаныя з вышэйшымі ўзроўнямі кіравання, аднак чытачу адразу становіцца ясна, што іх паводзіны і маральныя асновы як раз і ёсць тыя самыя, якіх прытрымліваецца сталіца, а заадно і ўся Расійская імперыя.Менавіта гэта непрамое пашырэнне мастацкага свету далёка за межы свету апісанага і з'яўляецца характэрнай асаблівасцю творчасці Гогаля.
Такім чынам, дзеянне «Рэвізора» адбываецца ў глухой правінцыі, і аўтар паказвае будзённае жыццё чыноўнікаў, прынцыпы і перакананні, якімі яны кіруюцца, вырашаючы свае паўсядзённыя справы. Прыкметна, што тут нельга сустрэць такіх, якія паступалі б не «як усе» і вылучаліся на агульным фоне. Па афіцыйнаму думку, чыноўнікі павінны дбаць пра дабро айчыны, і чым вышэй іх ранг, тым ярчэй выступалі ўсе грамадзянскія цноты. Аднак толькі адна фраза, цалкам сур'ёзна сказаная Гараднічы «Не па чыне бярэш!» адразу раскрывае ўсю сапраўдную цану радения аб высокім дабро айчыны.Ён кажа гэта з зусім шчырым абурэннем, ні секунды не сумняваючыся, як глыбока абражаны парушэннем тайных правілаў чыноўніцкага мірка. І ўсе астатнія чыноўнікі лічаць цалкам нармальным і сваё небрежение прамымі абавязкамі, і хабарніцтва, і адкрытых подхалимаж перад моцнымі свету гэтага.
Гогалеўскі дробны чыноўнік, з яго скажоным прадстаўленнем аб дабрабыце дзяржавы і сваім грамадзянскім абавязку, не выклікае ў чытача здзіўлення, паколькі менавіта такімі чыноўнікамі былі напоўнены ўсе афіцыйныя ўстановы дзяржавы, менавіта з імі даводзілася мець справу любому, у каго ўзнікала неабходнасць атрымаць падтрымку закона і дзяржавы. Яны ўсюдыісны, яны ўсюды, і менавіта дробнага чыноўніка можна было лічыць сапраўдным героем свайго часу, героем безумоўна адмоўным, непрыемным, заставляющем задумацца аб дабрабыце і будучыні дзяржавы.
