Як толькі заканчваюцца школьныя заняткі, у маіх бацькоў паўстае вострае пытанне, куды адправіць мяне на лета. Папа лічыць, што правільным будзе паехаць у летні працоўны лагер. Там я навучуся правільна распараджацца сваім вольным часам, стану больш адказным і дысцыплінаваным. Мама ж наадварот, лічыць гэтую задуму небяспечнай. На яе думку, я павінен паехаць у вёску да бабулі і дзядулі. Там свежае паветра, сырадой, і я пад наглядам. Увогуле, мама перамагла, у прынцыпе, як заўсёды. Майго меркавання яны чаму-то не спыталі. А па мне, так я і ў горадзе знайду чым заняцца.У мяне тут шмат сяброў, і ў нас процьма ідэй і забаў.
Дзядуля і бабуля былі вельмі рады майму прыезду. Яны старанна ўсё падрыхтавалі. Бабуля напякла маіх любімых піражкоў з бульбай, а дзядуля дзе-то расстараўся мапед. Вечарам мы з дзедам вырашылі парыбачыць на мясцовым сажалцы, ўзялі вуды, сеткі і піражкі. Там мы сустрэлі суседскіх хлопцаў, пазнаёміліся і сталі ўсе разам рыбачыць. Рыба там вядома мелковатая, але для нашага ката Мурзіка у самы раз.
У нас ёсць карова, яе клічуць Буренка. Кожную раніцу бабуля выганяе яе на пашу, а ўвечары сустракае. Вось і надышла наша чарга пасвіць кароў. Дзядуля падняў мяне вельмі рана, сказаў, што б я сабраў ежы і чакаў яго ў двары. Ішлі мы доўга, але калі мы былі на месцы, майму здзіўленню не было мяжы. Я ніколі яшчэ не бачыў столькі кароў адразу. Яны былі такімі спакойнымі, павольна перажоўваў траву і обмахивали сябе хвастом. Увечары, калі мы вярнуліся з пашы, я не адчуваў ног. Дзед затапіў лазню, а бабуля баршчу наварыла.
На наступны дзень на пашу мяне не ўзялі і я вырашыў пракаціць мясцовых хлопцаў на мапедзе. Было выдатна, мы ганялі па вузкіх сцяжынках і па лужок. І самі не заўважылі, як заблудзіліся. З пачатку мы нават не перажывалі, натыкнуліся на возера, выкупаліся. Затым прыступілі да пошукаў зваротнай дарогі, але гэта не ўвянчалася поспехам. Ужо сцямнела і пачатак халадаць, нам стала страшна. І раптам дзе-то не далёка пачуліся гукі капытоў. Мы ўзрадаваліся і пабеглі насустрач. І праўда, гэта быў дзед. Ён практычна ўсю дарогу са мной не размаўляў, а толькі сярдзіта пазіраў у мой бок.Я больш ніколі без попыту не чапаў мапед. Азірнуцца не паспеў, як мае вакацыі падышлі да канца.
