Маё любімае час года - лета. Як любога нармальнага дзіцяці, мае бацькі адправілі мяне на лета ў лагер на моры. Хачу сказаць, што гэта было лепшае лета ў маім жыцці. Так як я ні разу не была яшчэ ў лагеры, мне было вельмі цікава даведацца, якое ж гэта быць там. Першапачаткова я доўга не магла адаптавацца і прывыкнуць да лагернага жыцця, бо я была вельмі хатнім дзіцем. Але праз месяц я знайшла сабе новых сяброў, з якімі вельмі добра размаўляла. Кожную ноч мы ўсе збіраліся і гулялі ў розныя гульні. Бывала такое, што мы збягалі ноччу за тэрыторыю лагера або проста шпацыравалі па ўзбярэжжы мора і глядзелі на зоркі.
Як-то нас перасялілі ў іншы корпус. Першапачаткова, ён нам здаваўся настолькі жахлівым і страшным, што мы не ўяўлялі, як можна там наогул пражываць. Але пазней зразумелі, што гэта лепшае месца, куды нас маглі б перасяліць. Пакоі там былі велізарнымі, ды і сам корпус таксама. І самае галоўнае - гэта тое, што нам дазвалялася ўладкоўваць пакоя так, як мы хочам. Гэтак жа можна было размалёўваць сцены і за гэта мы не панеслі ніякага пакарання. Напэўна, кожны б дзіця марыў аб гэтым. Як у любым нармальным лагеры ў нас былі кожны дзень дыскатэкі. Натуральна я з сябрамі не прапускала ні адной.
Хацелася б напрыканцы сказаць аб адным маім любімым месцы ў лагеры. Гэта месца было на пірсе, які знаходзіўся проста ў мора. Ён быў закінутым, у аварыйным стане, а гэта дадавала яшчэ большай экстрэмальнасці. Кожную ноч мы чакалі, пакуль усё уснут ў корпусе і вылазілі праз балкон на першым паверсе, хоць ён знаходзіўся даволі-такі высока. Далей мы ішлі да мора, дзе знаходзіўся пірс. Так як ён быў аварыйным, то там усюды быў плот і рашоткі.Вядома ж я з сябрамі перелезала праз гэты плот, далей мы ішлі ў самы канец пірса вар'яцкай даўжыні і клаліся на яго, каб паглядзець на зоркі, якіх было вельмі шмат. Самым прыгожым быў млечны шлях. Я ніколі раней не бачыла яго, таму тады я была проста ў захапленні. Тады мы цанілі кожную хвіліну свайго жыцця, бо разумелі, што гэта больш ніколі не паўторыцца.
Яшчэ пару раз мы хадзілі на пірс, каб у апошні раз зірнуць на яго, і потым мы ўсе раз'ехаліся і больш ніколі не бачыліся. Я да гэтага часу ўспамінаю тыя хвіліны ў лагеры, бо для мяне яны былі лепшымі.
Таму цаніце кожную хвіліну свайго жыцця, бо кожны дзень ён асаблівы, і нават калі табе захочацца перажыць тыя пачуцці зноў, у цябе нічога не атрымаецца, бо ўсё ў жыцці бывае толькі аднойчы.
