Гэта было так даўно, што я не памятаю ўсіх дэталяў нашага знаёмства. Нам было па восем гадоў, калі мы ўпершыню ўбачылі адзін аднаго. Насця - пухлая дзяўчынка з рудымі валасамі і смешным носікам. Тады ніхто з нашых родных не разумеў: чаму такія розныя людзі так маглі добра пасябраваць?
Гэтая гісторыя бярэ пачатак са школьнай лавы, тады яшчэ ніхто не ведаў аб розных характарах і што такое прынцыпы.
Я бегла на сустрэчу да сяброўкі, як быццам мы не бачыліся цэлае жыццё. Бабуля прымусіла мяне надзець да жудасці ненавісны касцюм, вышываны зялёным гарошкам. Чаго толькі не зробіш дзеля таго, каб збегчы з хаты да сяброўкі.
Жылі мы ў суседніх дамах. У нас не было тэлефонаў. Даводзілася стукаць у акно ці ж крычаць каля брамкі, пазнаючы ў бацькоў, ці адпусцяць сяброўку гуляць.
І вось, у адзін з летніх дзён я пастукала ў акно дома, дзе жыла Наста і стала чакаць, што яна абавязкова цяпер выбяжыць да мяне. Яна была вельмі павольнай і лянівай, пастаянна даўжэй мяне спала. Як жа я смяялася, калі яна выйшла да мяне з соннымі вачыма і ў начной піжаме, хоць гадзіны ўжо паказвалі палову дванаццатага дня! І так было ўвесь час, Насця да гэтага часу доўга спіць!
Я прымусіла яе апранацца, а сама села на лавачку ў двары.У нас было сваё месца пад грушай, дзе мы часта сядзелі, балбаталі аб будучыні. Вось там стаяла ржавая жалезная бочка, у якой мы плёскаліся ў гарачыя дні. Мне ніколі не забыцца, як крычала на мяне бабуля, спрабуючы отстирать плаўкі ад іржы.
Мы часта гулялі ў краму і ладзілі паказ моды. Каб нам было цікавей гуляць, бабуля Насці дала нам старыя манеты СССР і мы імі расплачваліся за пакупкі. Мясцовай дзятве таксама гэтая ідэя спадабалася, і яны паўтаралі за намі.
З Насцяй мы сябруем і цяпер. У нас шмат пацешных гісторый, аб якіх мы стараемся не расказваць іншым людзям. Мы захоўваем сакрэты і нікому іх не расказваем, бо менавіта так паступаюць лепшыя сяброўкі. Я вельмі шаную Насцяй. Я хачу, каб нашы будучыя дзеці таксама сябравалі. Людзі шануеце дзіцячую сяброўства, бо сябры дзяцінства - самыя верныя і надзейныя.
