У мяне Дзень нараджэння летам, і звычайна ў гэты свята мае бацькі для мяне і маіх сяброў ладзяць пікнік на прыродзе, а дома мы збіраемся з сваякамі ўвечары. Паколькі я вучуся добра, звычайна бацькі песцяць мяне падарункамі, пра якіх я мару.
У гэтым годзе ўсе пайшло не так. Бацькі паляцелі ў камандзіроўку за мяжу на два тыдні, і мяне адправілі ў вёску да бабулі і дзядулі. Настрой у мяне было жудаснае, а ўсё таму, што набліжаўся мой Дзень нараджэння, і ён абяцаў быць сумным. Каб як-то адцягнуцца і прабавіць час я хадзіў з мясцовымі хлопцамі на рэчку. Там мы купаліся, лавілі рыбу і ракаў.
Бабуля і дзядуля стараліся дазваляць усё, што я хацеў, але ў адным катэгарычна адмаўлялі. У дзеда была машына і я прасіў, каб ён навучыў мяне ездзіць, але той ні ў якую не згаджаўся, таму што яму забаранілі мае бацькі.
Наблізіўся мой дзень нараджэння. Бабуля напякла шмат прысмакаў, а дзед усталяваў міні-басейн. Я запрасіў у госці суседскіх дзяцей, з якімі даўно сябраваў. Кожны з іх павіншаваў мяне і пачалі адзначаць. Спачатку наминали смачнасці, а потым пайшлі да басейна, у якім надурачились ад душы. Час прайшоў вельмі хутка і весела, але калі да вечара хлопцы разышліся па хатах, мяне зноў агарнула туга.
Я вельмі сумаваў па бацьках, якіх не бачыў ужо два тыдні. А яшчэ я ведаў, што яны мне падораць шчанюка, аб якім я іх прасіў ўвесь год. Паколькі навучальны год я скончыў на выдатна, то нават і не сумняваўся, што шчанюк ў мяне абавязкова будзе. Седзячы ў крэсле, я ўспамінаў, як мы адзначалі мой Дзень нараджэння з бацькамі на прыродзе каля ракі. Потым я вырашыў зноў папрасіць дзеда навучыць мяне вадзіць, спадзеючыся, што той пагадзіцца ў гонар майго свята. Але дзядуля быў непахісны і зноў адмовіў мне. Задумаўшыся аб тым, што калі-то я ўсё роўна навучуся вадзіць і ў мяне будзе свая машына, я заснуў.
Разбудзіў мяне дзедушкін голас: «Уставай, імяніннік, а то проспишь свой шанец. Прачынайся, пакуль я не перадумаў». Я адкрыў вочы і адразу не зразумеў, дзе знаходжуся. Аказваецца, пакуль я спаў, дзед перанёс мяне ў машыну і пасадзіў на кіроўчае сядзенне. Я не мог у гэта паверыць, а дзядуля пачаў мне падказваць, як павярнуць ключ, завесці матор і як ехаць. На сваё вялікае здзіўленне я крануўся з першага разу і плаўна паехаў па вуліцы. Дзед пахваліў мяне і сказаў, што я прыроджаны кіроўца. Калі мы выехалі на трасу, мы памяняліся месцамі. Я і сам не ведаў, куды мы едзем.Машына спынілася ля аўтастанцыі і літаральна праз некалькі секунд да нас падышлі бацькі. У руках у таты быў мой падарунак – маленькі щеночек. Я абняў і расцалаваў бацькоў, потым узяў свайго маленькага сябра, мы ўсе селі ў машыну і адправіліся дадому. Калі мы згарнулі на сваю вуліцу, дзед прапанаваў мне паруліць. Бацькі спрабавалі забараніць, але дзядуля ўзяў на рукі майго шчанюка і саступіў мне месца кіроўцы. Мама і тата былі здзіўлены, як добра ў мяне атрымліваецца вадзіць. Бацька паабяцаў, што будзе раз у тыдзень займацца са мной кіраваннем. Мама таксама пагадзілася з ім.Я быў вельмі шчаслівы, а ўсё дзякуючы майму любімаму дзядулі. Урок ваджэння ад дзеда быў лепшым падарункам.
