Гэтым летам, я разам са сваёй малодшай сястрычкай, адпачывалі ў бабулі ў вёсцы Богучар, Алтайскага краю. Месцы там жывапісныя, прырода непаўторная, зачаравальная сваёй прыгажосцю. Лясы змешанага тыпу, тут і асіны і клёны, і бярозкі, і ліпы, і дубы. У глыбіні лесу, ёсць невялікая палянка з неглыбокім возерам, якое называюць Нябесным, вада ў ім чыстая і празрыстая, як сляза, цёплая, дно пясчанае, бераг таксама пяшчаны, хоць сее-дзе траўка прагледжвае.
Вось на гэта возера, мы кожны дзень, хадзілі паплаваць, пазагараць пад цёплым, ласкавым сонейкам, паслухаць спевы птушак і гудзенне стракоз. Недалёка ад Нябеснага возера, ёсць сунічная палянка, на якой кожны год, вырастае смачная, буйная, сакавітая і салодкая цуд-ягада суніца. Мы яе збіраем і ямо свежую, часам яшчэ бабулі прыносім, яна з яе варыць узвары і варэнне. З гарбатай адвячоркам, упрыкуску п'ем або на хлебушек белы нашмароўваюць.
А яшчэ, за лясным масівам, ёсць ключ, вада ў ім заўсёды ледзяная, але нават зімой, ён не замярзае. Бабуля кажа, што раней, яны на той ключ хадзілі паласкаць бялізну, бо пральных машынак у тыя часы, не было. Усё рукамі мылі, у рэках, азёрах, ды ў ключах.
Вёсачка невялікая, але ўсе мясцовыя жыхары, як адна вялікая сям'я. Усе адзін аднаго ведаюць, шмат хто прыязджае сюды да сваякоў, праводзяць тут свой адпачынак або летнія вакацыі. Бо тут вельмі прыгожа, і возера ёсць ключ, а калі на машыне крыху далей праехаць, то і рака знойдзецца. На прыроду часта сыходзім у начны, гэта калі бярэш з сабой палатку, ежу, рыбалоўныя снасці, кацялок для варэння юшкі, і на суткі, а то і на двое, сыходзіш ў лес, альбо да возера, альбо да ракі і вяртаешся, праз пару дзён, адпачылы, скалечаныя таполі, загарэлы, задаволены, ды яшчэ калі пашанцуе, з уловам.
Як жа добра, што наша бабуля не пераехала ў горад, а жыве тут, у гэтай аддаленай вёсачкі, у якую мы прыязджаем і атрымліваем асалоду ад прыгажосцю прыроды, цішынёй і бабулиной смачнай стряпней. Лета пралятае незаўважна і калі прыходзіць час з'язджаць, то станавіцца як-то сумна і тужліва, нібы чаго-то не хапае, але я ведаю, што вярнуся сюды, на наступнае лета і зноў буду плаваць у Нябесным возеры, есці земляничку і хадзіць у начны.
|
