Гэта было так даўно, што памяць часам падводзіць, калі я спрабую ўспомніць якія-то дробныя дэталі з гісторыі. Нам было па шэсць гадоў, калі мы ўпершыню ўбачылі адзін аднаго. Таня - худзенькая дзяўчынка з русымі валасамі і курносым носікам.
Ніхто з нашых блізкіх не разумеў: як такія розныя людзі маглі так моцна пасябраваць?
Мая гісторыя бярэ пачатак з дзяцінства, а там ужо дакладна ніхто не задумваўся аб розных характарах і іншай глупства.
Я спяшаўся на сустрэчу да сяброўкі, як быццам мы не бачыліся цэлую вечнасць. Бабуля прымусіла мяне надзець да жудасці ненавісны касцюм, вышываны аранжавым подсолнухом. Чаго толькі не зробіш дзеля таго, каб збегчы з хаты да сяброўкі.
Жылі мы за ўсё ў некалькіх дамах адзін ад аднаго. Ні ў мяне, ні ў Тані тады не было тэлефонаў і ў памоўцы. Даводзілася стукаць у акно ці ж крычаць каля брамкі, пазнаючы ў бацькоў, ці адпусцяць сяброўку гуляць. Гэта цяпер ёсць усе гэтыя гаджэты і сайты, дзе моладзь спісваецца, перш чым выйсці на шпацыр, а раней усё было куды цікавей.
І вось, у адзін з летніх дзён я пастукаў у акно хаты, дзе жыла Таня і пачала чакаць, што яна абавязкова цяпер выбяжыць да мяне. Сяброўка была жудасна марудлівасць і любіла паспаць даўжэй. Як жа я смяяўся, калі яна выйшла да мяне з прыплюшчанымі вачыма і ў начной кашулі, хоць гадзіны ўжо паказвалі палову дзесятай раніцы!
Прымусіўшы яе пераапранацца, сам я вырашыў пачакаць яе ў двары. У нас было упадабанае месца пад дрэвам, па-мойму, яблыняй. Вось там стаяла ржавая жалезная емістасць, у якой мы плёскаліся ў гарачыя дні. Мне ніколі не забыцца, як крычала на мяне бабуля, спрабуючы отстирать плаўкі ад іржы.
Цацкамі служылі ўсякія вечкі і слоічкі ад мамчыных крэмаў. А асаблівай гонарам сяброўкі былі рыбка, чарцяня і русалка, сплеценыя з бальнічных кропельніц і размаляваныя ў розныя колеры фарбай. З гэтымі цацкамі я і прасядзеў бітых два гадзіны ў чаканні Танюшки. Як аказалася, яна проста заснула, ледзь увайшоўшы ў дом, а яе мама забылася пра тое, што я чакаю.
Але гэта далёка не адзіная пацешная гісторыя з нашага з сяброўкай дзяцінства. Вось, напрыклад, у памяці ўсплывае дзень, калі зграя гусей ледзь не защипала нас да сінякоў на скуры. Я вельмі сумую па тым часе і хачу яго вярнуць. Хоць і разумею, што гэта немагчыма.
