У дзяцінстве я марыла жыць у вялікім прыгожым доме з кучай прыгожых пакояў, але ў бацькоў не было магчымасці мець такі дом, так як матэрыяльнае становішча не дазваляла купіць жыллё. Я і мама жылі ў маленькай двухпакаёвай кватэрцы. Але на той момант мяне ўсё задавальняла, так як і па гэты дзень, я лічу, што галоўнае - гэта шчасце і каханне ў сям'і, а не матэрыяльнае становішча. Мая пакой выглядала вельмі ўтульна і міла, таму, што я ўладкоўвала ўсё сама. Пакой была выканана ў пасцельных бэжавых танах, што мне вельмі падабалася.У маім пакоі было акно з выглядам на прыгожы сад, якога цяпер, да жаль, няма. Пакой здавалася вельмі светлай і прыгожай. На сцяне віселі карціны, якія я малявала сама, так як вельмі хацела стаць мастаком. У куце пакоя стаяла мая невялікая ложак з вялікай колькасцю розных цацак. Зімой мая пакой гуляла рознымі фарбамі, так як я кожны год ўпрыгожвала яе рознымі гірляндамі. У гэтым пакоі я адчувала сябе некалькі інакш. Я магла зачыніцца на цэлы дзень у пакоі, сядзець на ложку і чытаць кнігу, ці маляваць, ды і проста нават глядзець у столь.Любіла я часта глядзець у столь, асабліва ноччу, так як на столі былі розныя налепкі-зорачкі, якія свяціліся ноччу.
А вось, як цяпер, памятаю, пакой мамы. Мая мама раней займалася маляваннем і таксама, як і я, любіла маляваць і вешаць гэтыя малюнкі да сабе на сцяну. Я не часта бывала ў пакоі сваёй мамы, таму для мяне кожны раз знаходжання у яе пакоі быў асаблівым, так як пакой сама па сабе была вельмі цікавай. Карціны на сцяне былі вялізнымі і вельмі прыгожымі, побач стаяў кампутар, за якім мама працавала. Дарэчы, у матчынай пакойчыку быў балкон з выглядам на невялікае возера, дзе часцяком плавалі лебедзі. Я вельмі любіла проста сядзець на балконе, слухаць музыку ці маляваць.Гэты выгляд з балкона быў незабыўным. Летам, я, напэўна, больш часу праводзіла на балконе пад сонейкам, чым гуляла на вуліцы з сябрамі.
Я да гэтага часу не ўпэўненая ў тым, што мы з мамай былі абсалютна шчаслівыя без якіх-небудзь матэрыяльных выгод і адносіны ў нас былі проста найлепшымі. Але на жаль, зараз мы не жывем у той кватэры, дзе былі ў дзяцінстве, бо мы вымушаныя былі пакінуць наш дом, так як яго павінны былі знесці, а нас проста перасялілі ў іншыя кватэры. Я да гэтага часу сумую па сваёй пакойчыку, дзе прайшло ўсё маё дзяцінства. Але ўсё ж, цяпер мы жывем у вялікай кватэры, дзе шмат пакояў, як я і марыла.Але параўнаўшы дзве кватэры, у якіх мы паспелі пажыць, я зразумела, што далёка не самае галоўнае, дзе мы жывем, а галоўнае - ўтульнасць, любоў і дабрабыт у доме.
|
