Я з'явіўся на свет 10 ліпеня 1998 года, у 10 гадзін дня, у радзільным аддзяленні бальніцы №3, у горадзе Кургане. Мой вага быў 3,9 кілаграмаў, а рост - усе 55 сантыметраў.
Маё дзяцінства скончылася не занадта даўно. Мама кажа, што я ўсё яшчэ вяду сябе часам як дзіця, але гэта не праўда. Я ўжо даўно пасталеў, а так пра мяне кажуць таму, што дрэнна ведаюць мяне. Зараз аб дзяцінстве... Я рос у добрай сям'і, таму скардзіцца на што-то дрэннае не прыходзіцца. Хоць былі моманты, якія расчароўвалі мяне ў юнай жыцця. Я быў вельмі прасунутым дзіцёнкам, таму бабуля хутка навучыла мяне чытаць ужо ў тры годзікі. Мне было складана ўседзець на месцы і цягнула да іншай малышне, але даводзілася сядзець за букваром. Потым мяне навучылі гуляць у карты.Бацькі ўспамінаюць, што я любіў гэтую гульню і займаўся ёю з задавальненнем. Аднойчы бабуля ў гонар гэтага падарыла мне калоду карт з вясёлымі малюнкамі і я доўга з імі не расставаўся.
У дзіцячым садку я часта крыўдзіў іншых дзяцей, але яны ўсё роўна радаваліся майму з'яўленню. Выхавальніца таксама не чула душы ўва мне. Сам жа я ненавідзеў садок і часцяком збягаў ад туды дадому. Было прыемна апынуцца ў цішыні і з задавальненнем глядзець мультфільмы па тэлевізары. Гэта пацвярджала мой ўпарты характар. А ўвогуле ўсе вырашылі, што я пайшоў вачыма ў дзядулю, упартасцю ў тату, колерам валасоў у бабулю, а бровамі і вейкамі у маму. Мяне акружала мноства цацак, але я чаму-то марыў аб вялікай пажарнай машыне і хацеў стаць пажарнікам. Мне так і не ўдалося займець такі транспарт.Затое з'явілася першая рагатка.
Лекараў я вельмі баяўся і не пераносіў іх прысутнасць. Асабліва мне не падабаўся вечна халодны стетоскоп, якім педыятр часцяком правяраў маё дыханне. Хварэў і простужался я мала. Гэта было заслугай майго бацькі. Ён стараўся ўцягваць мяне ў гульні на прыродзе, нават зімой мы часцяком прагульваліся на лыжах. Аб санках і казаць няма чаго - яны тады былі маім любімым сродкам перамяшчэння. З дваровымі дзеткамі мы каталіся на іх дапазна. Яшчэ бацька вучыў мяне даваць здачы крыўдзіцелям і пастаяць за сябе. Я на выдатна вывучыў гэтую навуку і па гэты дзень не магу прайсці міма тых, хто крыўдзіць існавала.Сяброў у мяне было мноства. Яны часта мяняліся, але заставаліся адданымі толькі двое - Міша і Саша. З імі мне заўсёды хацелася сустракацца і размаўляць.
Так цякло час майго дзяцінства, якое стала адступаць у бок - я пайшоў у школу. Але гэта ўжо зусім іншая гісторыя.
