Адкрываю вочы і мяне сустракае цудоўнае зімовае раніца. Усе вокны выходзілі мудрагелістымі ўзорамі, якія ярка блішчаць ў промнях ўзыходзячага сонца.
Калі мароз крыху слабее, я выходжу гуляць. Халодны паветра адчувальна паколвала скуру асобы, прымушаючы мяне здрыгануцца і поплотнее пах цеплы шалік. На маіх руках цёплыя рукавіцы, надзейна ахоўваюць ад холаду, а я так хачу сфатаграфаваць гэта зімовае хараство.
Вакол пануе неапісальная прыгажосць! Апрануў мароз дрэвы тоўстым пластом шаці. І цяпер яны стаяць усе ў святочным адзенні, зіготкім і пераліваюцца ўсімі колерамі вясёлкі. Крыху ў баку ад горада распасціраюцца беласнежныя поля. Снег там такі чысты і яркі, што ў нейкі момант пачынаюць балець вочы, калі доўга на яго глядзець. Я іду па цвёрдага насту ў бок невялікай рэчкі, пятляе і выгінаецца, нібы серабрыстая змяя. Яна амаль уся скаваная лёдам, акрамя месцаў з моцным цягам, там ратуюцца ад голаду качкі, не паспеўшыя паляцець.Птушкі не палохаюцца мяне, а, наадварот, глядзяць зацікаўлена. Я дакладна ведаю, што яны галодныя, і пачынаю кідаць ім кавалачкі хлеба. Качкі тут жа іх вылоўліваюць і з'ядаюць.
Пакарміў птушак, я вяртаюся ў горад. У гэты час на вуліцы ўжо шмат дзяцей. Ва ўсіх захопленыя асобы. Вакол мільгаюць яркія зімовыя курткі, чуецца звонкі смех, а насы і шчочкі малых мароз афарбоўвае ў ружовы колер. Дзятва бегае, гарэзаваць, хто з санкамі, хто з ледянками, а хто на лыжах, а бацькі вакол перажываюць, што ніхто не згаджаецца ісці дадому пагрэцца.
Я ўсё-такі рызыкнуў і выняў рукі з цёплых рукавічак, каб захаваць гэты цудоўны марозны дзянёк. І ні кропелькі не пашкадаваў аб гэтым, у мяне атрымаліся цудоўныя фатаграфіі.
