Веліч рускай мовы цяжка апісаць простымі словамі. У яго глыбінях гісторыі хаваецца мноства міфаў, таямніц і загадак. Шматвекавая культура спрыяла зараджэнню гэтак складанага, але вар'яцкага прыгожага роднага склада. Але, нават нягледзячы на ўсю вытанчанасць і вытанчанасць рускай гаворкі, мноства людзей самым непрыемнам чынам грэбуюць ім, выкарыстоўваючы словы-паразіты, а так жа нецэнзурную лаянку.
Абмежаваны слоўнікавы запас не дае раскрыць усе буянства фарбаў якой-небудзь эмоцыі. Стрымлівае і скоўвае пры банальным зносінах. Дашчэнту багаты моўнымі сродкамі беларуская мова паступова дэградуе і, на жаль, прыходзіць у заняпад. Велізарная колькасць насельніцтва ўсё часцей ужывае маргінальную лаянку. Нават уласны маналог часам не абыходзіцца без выкарыстання мата. За што сябе часам і вінавачу. Аднак, маё стаўленне да гэтак агіднаму з'яве – даволі спрэчнае.
Я лічу, што мацюкальныя словы можна, а часам нават трэба выкарыстоўваць. Але толькі ў правільных прапорцыях. Мат – нібы заправа. Дадае нейкай остринки і пікантнасці ў агульнае страва. Яго не трэба прамаўляць праз слова. Нецэнзурная лексіка – толькі сродак дапаўненні, а не асноўны інструмент.
Усё часцей чую, як з вуснаў мінакоў зрываецца агідная, і толькі зрэдку зразумелая гаворка, у якой прысутнічае багацце гэтага самага мата. Прычынай дадзенай праблемы, напэўна, з'яўляецца дрэннае выхаванне бацькоў. Бо дзеці падатныя на любыя перайначванні звонку. Яны ўлучаюць у сябе абсалютна ўсё, што бачаць. Будзь-то добрае, ці дрэннае з'ява, альбо ж падзея – усе засвойваецца і апрацоўваецца ў неокрепшем мозгу дзіцяці.
Магчыма, у аддаленым будучым у мяне з'явіцца нашчадства. Сваіх сыноў (або жа дачок) я паспрабую выхаваць так, каб у іх лексіконе гучала як мага менш гнюснай, а так жа гідкая гаворкі.
