Палітычная значнасць камедыі Грыбаедава «Гора ад розуму»
«Гора ад розуму» - камедыя, поўная рысаў рамантызму і класіцызму, напісана Грибоедовым на зыходзе першай чвэрці XIX стагоддзя. Яе з'яўленне выклікала вельмі неадназначную рэакцыю грамадскасці, т. к. камедыя закранала ў сваіх радках вялікая колькасць праблем, з якімі сутыкаліся грибоедовские сучаснікі (асабліва, калі заводзіць гаворка аб палітычных праблемах). Пісьменнік проста адбіў на старонках свайго твора тое, што нават няўзброеным вокам лёгка было заўважыць у грамадстве.
Чырвонай ніткай праз усе твор варта супрацьстаянне прыстойнага персанажа Чацкого з напышлівым грамадствам Фамусова і яму падобных асоб, не адрозніваліся асаблівым розумам. Менавіта на крайнім несупадзенні палітычных поглядаў галоўнага героя і не абцяжаранага інтэлектам грамадства пабудавана апавяданне. Станаўленне сваім з'яўленнем быццам правакуе ўдасканаленне ліберальных поглядаў у грамадстве. Ён прадстаўлены аўтарам, як больш чым суровы змагар прыгоннага права (а бо да яго адмены заставалася яшчэ 37 гадоў). Нават яго словы характарызуюць праяўленне ім нецярпімасць да даўно існуючых законах: «Уваскрэсьне ці калі ль ад чужевластия народ». Гэтымі словамі ён адкрыта настройвае супраць сябе разнастайную публіку, аб'яднаную адной агульнай характарыстыкай. Ім проста чужа жаданне грамадскіх змен, яны атрымліваюць асалоду ад сваімі цяперашнімі правамі і гатовыя падняць ідэаліста Чацкого на смех. А сам галоўны герой, сутыкаючыся з нежаданнем грамадства прыслухоўвацца да яго, паступова сам збліжаецца з ім, набывае ўласную ад яго залежнасць. Утрымацца ад канчатковага зліцця з грамадствам Фамусова і іншых невукаў, Чацкому дапамагае яго шчырае пачуццё агіды да іх, да правілах, да вяртання ў рэчаіснасць.
Чым возвышеннее адлюстроўваюцца Грибоедовым парывы Чацкого, тым больш дурнымі атрымліваюцца абставіны, у якіх абавязкова аказваецца галоўны герой. Гэта наўмыснае проціпастаўленне пісьменнікам сучаснага яму грамадства з поўнай несвоевременностью поглядаў галоўнага персанажа дасягае кульмінацыйнага моманту ў канцы твора, адначасова з маналогам Чацкого, які спрабуе высмеяць заганы паўстае перад ім грамадства. Ён шчыра спрабуе падвергнуць грамадства абструкцыі і літаральна кіпіць ад праведнага гневу, то неасвечанае грамадства Фамусова і іншых проста смяецца над ім, лічыць яго вар'ятам. Калі Станаўленне моцны, перш за ўсё, сваім вольнадумствам, то фамусовское грамадства моцна сваёй згуртаванасцю і нежаданнем прыслухоўвацца да слоў маладога генія, апярэдзіла свой час. Грыбаедаў дэманструе поўную невуцтва грамадства ў іх выказваннях. Сам Фамусов усклікае «Узяць бы ўсе кнігі і разам спаліць».
У сваёй камедыі Грыбаедаў паказвае не толькі норавы таго грамадства, да якога ён належаў сам, ён яркімі фарбамі адзначае той факт, што змены патрэбныя гэтаму грамадству своечасова, у той момант, калі кожны з членаў грамадства горача захоча гэтых змяненняў. Інакш змены не маюць сэнсу.
