З даўніх часоў людзі адрознівалі дабро і зло. Пад злом маюць на ўвазе што-то дрэннае, цёмны, бяздушнае. Сардэчна гэта супрацьлегласць зла, то ёсць светлае, добрае. У многіх творах класікаў разглядаецца праблема маральнага выбару паміж дабром і злом. Калі браць да прыкладу творы рускай літаратуры, то гэта «Дэман» Міхаіла Юр'евіча Лермантава, «Яўген Анегін» Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна, у Міхаіла Афанасьевіча Булгакава «Белая гвардыя» і «Майстар і Маргарыта», у Фёдара Міхайлавіча Дастаеўскага «Браты Карамазавы» і «Злачынства і пакаранне».Дастаеўскі стварыў вобраз Раскольнікава як сімвал супярэчлівасці асобы, у гэтым персанажа змагацца дабро і зло на працягу ўсяго твора. Ідэю нельга разглядаць як абсалютнае зло, бо ў ім прысутнічаюць і часціцы дабра, маральнасці, сумлення. У рамане «Майстар і Маргарыта» Воланд не разглядаецца як класічны д'ябал. Ён не абсалютнае зло, а хутчэй той, чыімі рукамі ажыццяўляецца справядлівасць; жорсткі, але сумленны. Воланд як бы сам сочыць за злом, за тымі, у чыіх душах пасялілася зло. У «Фаўсце» Гётэ вобраз д'ябла таксама вельмі складаны і неоднообразен.
Нельга сцвярджаць, што ёсць абсалютнае зло, ці ж абсалютная дабро. І сардэчна, і зло можа мець зачаткі супрацьлегласці, усё ўзаемазвязана. Гэта можна прасачыць у канцэпцыі кітайскай філасофіі на прыкладзе знака інь ян, авала з двума аднолькавымі сферамі ў выглядзе «рыбак». Чорны колер можна разглядаць як нешта злое і цёмнае, белы як дабро і святло. Там ясна відаць, што ў кожнай палове знака ёсць зародкі супрацьлеглага колеру, як адзін колер плаўна пераходзіць у іншы. І толькі разам гэтыя два колеру ўтвараюць адзінае цэлае, адбываецца раўнавагу сіл.І дабро і зло разглядаюцца як роўныя долі чаго-небудзь цэлага.
Паняцце дабра і зла таксама разглядаецца ў многіх творах Мікалая Васільевіча Гогаля, напрыклад у «Вечары на хутары блізу Дзіканькі». Яшчэ ў адной аповесці «Майская ноч, або Тапельніца» разглядаецца гэтая ж тэма, дзе перасякаецца рэальнае і фантастычнае, сон і ява.
