Я памятаю, што мой апошні год у дзіцячым садку прайшоў вельмі хутка. Я нават не чакаў, што мае бацькі захочуць аддаць мяне ў школу ў 6 гадоў. Яны, верагодна, вырашылі, што такое разумнае стварэнне не павінна яшчэ год праседжваць калготкі ў садку. Ужо летам 2010 года я сядзеў за партай падрыхтоўчага класа, тады і вырашаўся мой лёс. Аказалася, што я досыць разумны і сообразителен, таму камісія прадракла мне паспяховае будучыню і дала дабро на паступленне ў першы клас. Я быў не гатовы, бо звычайныя дзеці ідуць у 7 гадоў у школу.
Ужо за два тыдні да верасня, я мроіў аб школе. Школа мне тады здавалася чым-то выдатным і цікавым. Потым я зразумеў, што гэта зусім не так... Бацькі мне абяцалі, што там мне будзе лягчэй, чым у садзе. Але няма, я быў самым маленькім у класе.
Пакуль мае аднагодкі ўсё лета гулялі ў пясочку і бегалі па вуліцы, я і мая сяброўка Кацюша, якая да таго часу ўжо вучылася ў першым класе, рыхтаваліся да школы. Кацюша жыла з намі па суседстве, і нашы пакоі былі праз сценку. Мы пастаянна перестукивались і перагаворваліся праз яе. Яна, шчыра кажучы, спрабавала навучыць мяне азбуцы, лічбы, ангельскай і маляванню, але атрымлівалася не вельмі. Мы пастаянна перарываліся на гульні.
Многія, вядома, лічылі, што вадзіцца з дзяўчынкай не вельмі прэстыжна для хлопчыка. З гэтым асуджэннем я сутыкнуўся і ў школе. Аднак цяпер Кацюша з пульхнымі шчочкамі - мая дзяўчына. Я вельмі рады, што наша каханне пачалася з дружбы. Нашы бацькі вельмі шчаслівыя такога збегу абставінаў.
Так праляцелі апошнія бесклапотныя дзянькі. А потым наступіла 1 верасня.
Я вельмі хваляваўся ў той дзень. Мама нарядила мяне. Форма была вельмі нязручнай і пастаянна давалі, магчыма гэта быў стрэс. Мы стаялі пад пякучым сонцам, з кветкамі і ўсміхаліся.
Святочная лінейка прайшла на ўра. Увайшлі мы на яе за ручкі са старшакласнікамі пад "Вучаць у школе". Нас усё віншавалі, дарылі шары і кветкі. Старшакласнікі ўручылі нам вялікі кардонны ключ і яхідна ўсміхнуліся. Ужо тады я зразумеў, што трэба быць вельмі острожным.
- Ён адкрые вам дзверы ў свет ведаў, - сказалі яны.
Потым дырэктар жадаў нам поспехі і казала разнастайныя сказаныя на дарогу словы. Гэтак жа яны былі сказаны і старшакласнікам, якія стаялі, ўсміхаліся апошняга года вучобы.
Празвінеў першы званок, і я адправіўся ў падарожжа даўжыней у адзінаццаць гадоў...
