"Прагрэс навукі і машын - гэта карыснае сродак, але адзінай мэтай цывілізацыі з'яўляецца развіццё чалавека" (Э. Флайано)
Я лічу, што італьянскі сцэнарыст і пісьменнік цалкам мае рацыю. Існаванне чалавецтва нельга уявіць без бесперапыннага развіцця і прагрэсу ў сферы навукі і вытворчасці, дорыць грамадству новыя веды, уменні, палягчаючага яго жыццё. Але не варта забываць аб маральным, духоўным і асобасным самаўдасканаленні.
Чалавек - гэта не вянок тварэння прыроды, а толькі яе частка. Ён не мае права наладжваць яе па сваім меркаванні, лічыць сябе гаспадаром планеты. Чалавек абавязаны ў сваёй дзейнасці ўлічваць інтарэсы прыроды, берагчы яе, паважаць, шанаваць, памятаць аб тым, што менавіта яна дала яму жыццё.
У даўнія часы, калі людзі з'яўляліся пасіўнымі спажыўцамі, яны былі цалкам залежныя ад знешніх умоў. Калі ж раслі прадукцыйныя сілы, чалавецтва стала менш схільна ўплыву прыроды. Спачатку грамадскі прагрэс ішоў як бы паралельна з жыццём планеты, але да дваццатага стагоддзя людзі сваёй актыўнасцю стварылі цэлы куча праблем, якія ўжо нельга назваць бяскрыўднымі і неістотнымі. Раўнавага парушылася, над Зямлёй навісла рэальная пагроза далейшаму шчасліваму існавання.Гэта тычыцца і Чарнобыльскай катастрофы, і незлічоных выкідаў шкодных газаў у атмасферу, і складанай экалагічнай сітуацыі, і ледзь не распачатай ядзернай вайны.
Задавальняючы свае патрэбы, чалавек не ведае меры. Ён ніяк да гэтага часу не можа зразумець, што шкоднае ўздзеянне на прыроду вяртаецца яму бумерангам, што рэсурсы планеты маюць мяжы, што экалогію Зямлі нельга разбураць да бясконцасці, што нельга з'яўляцца толькі спажыўцом, неабходна і што-то даваць у адказ - клопат, дабро, дапамога.
Вядома, цалкам адмаўляцца ад навуковых пошукаў, вынаходстваў, адкрыццяў, досведаў па-дурному. Дастаткова проста не перагінаць палку, не ствараць небяспечных для прыроды сітуацый, адчуваць адказнасць за планету, берагчы яе дары для будучых пакаленняў. Інакш аб развіцці цывілізацыі ў цэлым можна не марыць.
Важна не толькі "імкнуцца да зорак" і новых адкрыццяў, але і часцей зазіраць ўнутр сябе, шукаць прызначэнне, жыццёвыя мэты і арыенціры, расстаўляць прыярытэты і вызначаць каштоўнасці. Толькі здабыўшы ўнутраную гармонію, можна імкнуцца да ўдасканалення ўсяго свету.
|
