Усе мы ведаем знакамітую прыказку "Слова не верабей, вылеціць - не зловіш". Яна падштурхоўвае нас на тое, каб мы сачылі за словамі. Калі гэтага не рабіць, можна пакрыўдзіць, закрануць чалавека, нават не заўважыўшы гэтага.
Існуе тып людзей, які любіць пабалбатаць. Такія асобы амаль не могуць маўчаць. Менавіта па гэтай прычыне могуць незнарок пакрыўдзіць суразмоўцы. Варта запомніць, што словамі можна вельмі моцна закрануць. Добры, разумны чалавек ніколі не пакажа навакольным, што яго пакрыўдзілі. Але асадак у яго душы застанецца на доўгі час ці нават назаўсёды.
Людзі павінны запомніць, што не заўсёды словы значаць больш, чым дзеянні. Пра чалавека звычайна складваецца меркаванне па яго ўчынках. Сказаць чалавек можа што заўгодна. Бывае такое, што хочацца выдаць ужо ўсім тое, што даўно круціцца на мове. Але гэтага рабіць нельга. Індывід павінен ведаць аб гэтым. Трэба думаць аб наступствах, якія могуць быць. Бо магчыма гэта чыя-то таямніца, сакрэт. І той асобы будзь вельмі ўжо непрыемна і крыўдна ад таго, што яе сакрэт ўсім раскрылі.
Вельмі часта падчас сваркі і ўспышкі агрэсіі мы гаворым розныя гадасці, непрыемныя рэчы. Непрыемныя словы ўжо будуць сказаны, а чалавек потым астыне і пашкадуе аб гэтым. Але крыўда на сказаныя выразы можа і не прайсці. Нават калі папросіш прабачэння, нічога не зменіцца. Немагчыма забраць словы назад. Чалавек, якога пакрыўдзілі, можа, і даруе. Але ён ніколі гэтага не забудзе, асадак застанецца ў памяці.
Нярэдка мы сварымся са сваімі бацькамі. У гэты час мы можам пакрыўдзіць іх словамі і забыцца пра гэта. Яны нас заўсёды даруюць, таму што вельмі моцна любяць. Але калі мама ці тата скажа свайму дзіцяці крыўднае слова, то гэта можа абярнуцца для яго псіхалагічнай траўмай. Бо дзеці ўбіраюць інфармацыю, як губка. Дзіця проста не зможа забыцца, што яму сказалі бацькі і будзе мучыцца.
Абавязкова трэба думаць, перад тым як сказаць што-то чалавеку. Варта задумацца, ці не крыўдна гэта будзе, якія магчымыя наступствы. Калі мы ўсе будзем прытрымлівацца гэтага, то сварак і крыўд стане нашмат менш.
