Лежачы ў цёплай ложка, падымацца з яе зусім неахвота. Але вось сонейка ўжо зазірае сваімі першымі прамянямі ў тваё вакенца. Вось праменьчык яшчэ толькі зазірнуў праз шкло, а вось ужо і свеціць на твар, ва ўсю лямантуючы: «Прачынайся, раніцу прыйшоў!»
І хоць салодкая дрымота яшчэ ахінае цела, ты падымаешся з ложка і ідзеш на вуліцу сустракаць новы дзень. Раніца ўжо чакае цябе. Удыхаючы на поўныя грудзі халаднаватае вільготны паветра, вызваляешся ад кайданоў сну і, пасля таго як умоешься халоднай вадой, сон адступае зусім.
Прайшоўшы па свежым, бліскучаму ад кропель расы садзе адчуваеш водар жыцця. У паветры носіцца пах маттиол, ужо які сыходзіў на няма. Агледзеўшыся вакол, разумееш, што ўжо зусім светла, сонца паднялося над гарызонтам, але, усё роўна, усё яшчэ спяць. Гэта ранняе раніца.
Гэта знаходжанне з самім сабой навявае дзіўныя салодкія пачуцці. Выйсці з двара і сысці ў поле. Вецер раптоўным парывам тормошит валасы, раса измачивает ногі і пальцы, негатовай да такога холаду, зябнут, але гэта не перашкаджае пайсці далей, узіраючыся ў яшчэ пунсовыя тоны гарызонту.
Каля суседскага дома варта пышны, стары дуб, раскинувший сваю крону і дорачы цень у гарачыя дні. Падышоўшы да яго ў такі час адчуваеш сілу і моц невидную днём.
Начныя звяры ўжо сыходзяць у свае дзённыя прытулку. Вось уздоўж дарогі бяжыць вожык хутка перабіраючы лапкамі, відаць паляванне ў яго атрымалася ўдалай і цяпер ён спяшаецца адпачыць у норцы пасля ночы працы.
Начныя птушкі таксама амаль змоўклі, то ўсё ж яшчэ чутныя ў кронах дрэў іх пошчакі. Яны пераклікаюцца адзін з адным, жадаючы добра, бяспечнага адпачынку, каб праз суткі зноў заспяваць свой начны раманс.
Але вось на вуліцах з'яўляюцца людзі. У многіх ёсць гаспадарка, няхай і невялікая, а некаторых можна назваць маленькімі фермерамі. Ўносяць шум і разлад у гэтую ціхую ранішнюю ідылію. Але ў іх няма іншага выбару, жывёлы ўжо даўно прачнуліся і хочуць ёсць, а ад жывел атрымліваюць пражытак і людзі.
Але я яшчэ не іду ў дом, а працягваю глядзець на ўсё, што падымаецца ўгору сонца і адчуваю, што раса паступова выпараецца, паветра цяплее. Ранішнія чары збянтэжана знікаюць, саступаючы месца ўпэўненаму ў сабе, смажаніны, працоўнаму дню.
|
