Я нежусь ў сваёй пасцелі і падымацца зусім неахвота. Паварот на другі бок, і вочы зноў зачыняюцца. Але тут неспакойны сонечны зайчык з прасціны пераскоквае на падушку, а адтуль на нос і пачынае щекотаться сваім цяплом. Яшчэ імгненне і праменьчык святла пачынаем скакаць на стагоддзях, з-за чаго сон уцякае зусім. Даводзіцца ўстаць, няўпэўнена падысці да акна і рассунуць шторы...
Паўзмрок у пакоі адразу знікае і паветра насычаецца сонечным святлом. За акном цёпла і весела ціўкаюць птушачкі. Я прищуриваю вочы і падстаўляю твар ласкаваму святла. Адчыняю фортку і ўдыхаю свежае, напоены водарамі прыроды паветра. Дыхаць становіцца лёгка і рэшткі дрымоты здымае як рукой. Шырока раскрываю вочы і пачынаю прывыкаць да яркага патоку залатых прамянёў, озаривших навакольны свет. Разам са мной начавшемуся раніцы радуецца ўсё вакол.
Гарэзлівы ветрык пачынае ерошить лісце на дрэвах, ад яго дотыку дыяментавая раса на пухнатай траве пачынае гуляць усімі колерамі вясёлкі. Раптам вецер зрабіў апошні моцны парыў і з лісточкаў на яшчэ не прогревшуюся зямлю пасыпаліся пырскамі іскрыстыя самацветы. Кропелькі вады заляскалі па зямлі, вецер унесся за гарызонт і зноў чутны толькі бадзёры свіст перапалоханых птушачак. Але і яны супакоіліся і сталі на ўсе галасы склікаць адзін аднаго на свята раніцы. Я слухаю іх выразнае спевы імкнучыся не спудзіць гэта птушынай зборышча. Птушак збіраецца ўсё больш і больш.Яны скачуць з галінкі на галінку, а потым здымаюцца, высока ўзлятаюць і зграйкамі ляцяць у блізу які ляжыць лясок - відаць паляцелі за сняданкам.
Всматриваюсь ў побач якая стаіць елка і отыскиваю даўно вядомае гняздо. З яго выглядаюць дзве маленькія галоўкі птушанятак з разяўленымі клювиками. Да доміка падлятае мама дрозд і тыкае ім прынесеную ежу. У гэты час у кустоўі хто-то заварушыўся і на палянку выбег вожык. З усяго маху ён наткнуўся на каменьчык, фыркнуў і, скруціўшыся ў калючы шарык. Праз секунду паказаўся яго цікаўны носік, а потым і пацеркі вочка. Небяспекі няма і звярок патупаў да бліжэйшай канаўцы і схаваўся ў заблытанай траве. Той гадзіну на каменьчык ўзлезла спрытнюга, яшчарка і стала падстаўляць келіх яркаму сонейку.
Я міжволі ўсміхнуўся працавік пчелкам і мурашкам, прыгажуням матылям і мохнатому шмелю. Адварочваюся ад акенца і, супакоены, іду апранацца. Заўтра зноў наступіць летні раніцу, а сёння яго ўжо змяніў мітуслівы дзень.
