Сачыненне на тэму «Сапраўдны герой», гісторыя, 9-ы клас
Мне б хацелася расказаць аб адным подзвіг маладога хлопца па імі Алёша, аб якім мне яшчэ ў дзяцінстве распавяла прабабуля.
Аляксей з малых гадоў жыў у вёсачцы пад назвай Бярозаўка і не па чутках ведаў, як цяжка тут давалася кожная капейка. Ён страціў усё. Не толькі дом, гаспадарка, ўбранне, але і родную сям'ю. Яго жонка чакала маленькага сыночка, мабыць не лёс было немаўляці ўбачыць белы свет. Хлопцу нядоўга прыйшлося аплакваць жонку і дзіцяці, так як на наступны дзень новае гора звалілася на яго плечы... Яго старую, хворую маці заваліла абломкамі хаткі, калі выбухнула чарговая бомба.
Гэта быў сакавік месяц, калі вайна зусім раптоўна ахапіла Бярозаўку. Яшчэ ўчора па ціхім вулачках вёскі шпацыравалі закаханыя парачкі, а ў чыстым полі гарэзаваць табун коней. Ніхто не мог бы ўявіць, што ўжо сёння іх чакае бамбёжка і падвалы, у якіх яны беспаспяхова спрабавалі абгарадзіць сябе ад якая насоўваецца смерці.
Мала каму ўдалося выжыць, але каму ўдалося, тыя лічылі хвіліны да новага наступу. Страх ўжо менш трывожыў іх думкі, хутчэй, усё больш лунала ў паветры горыч страт.
Зусім не засталося ў хлопца ні слёз, ні сіл, ні імкнення жыць. Але Алёша не здаваўся. Ён быў адным з тых, хто заўзята змагаўся, трымаючы абарону. Прымаў на сябе ўсе ўдары, пры тым падтрымліваў і приободрял тых, хто выжыў.
У апошняй пераклічка Алёша высветліў, што засталося дзесяць мужчын, пяць дзяцей і шэсць жанчын. Хто б мог падумаць, што вёсачка з насельніцтвам у сто пяцьдзесят чалавек так поредеет за нейкія чатыры дні.
Аляксей выдатна ведаў, што Бярозаўка размяшчалася на вышыні, з якой добра было відаць рускія акопы. Вёска замінала прайсці немцам у горад, які адкрываў ім дарогу да батальёну рускіх, танкавых войскаў. Менавіта таму так важна было ўтрымаць гэты рубеж, нават коштам сотняў жыццяў.
Доўга людзі чакалі падмацавання, а калі яно прыйшло, у яго складзе былі не толькі танкі, але і некалькі дзясяткаў чалавек пяхоты. Яны занялі абарону і чакалі нямецкага наступлення.
У сваю чаргу камандзір батальёна немцаў са сваёй камандай пайшлі ў разведку. Убачыўшы, як рускія смяюцца і забаўляюцца, вырашылі скарыстацца момантам і правялі разлік іх танкам. Яны налічылі пятнаццаць "Т-34" і 40 чалавек пяхотнікаў. Немцы былі ўпэўненыя, што адзін нямецкі "Тыгр" разаб'е ўсе рускія "Т-34". Але немцы не ведалі, што ў рускіх ёсць туз у рукаве. У гумне стаяў засыпаны сенам "Іосіф Сталін" - "ІС", вялікі і непераможны танк.
Калі немцы вярнуліся ў свае акопы, дзе стаялі іх танкі, то экіпаж, нікога не папярэдзіўшы, запусцілі свой Тыгр і адправіўся на рускіх. Рускія салдаты нічога ні падазравалі, пачуўшы надыходзячы танк праціўніка, у паніцы пачалі запускаць свае "тридцатьчетверки". "Тыгр" аказаўся спрытным і пачаў падрываць танк за танкам. Стала зразумела, што "Т-34" не супернік "Тыгру".
Знішчыўшы ўсе рускія "тридцатьчетверки", "Тыгр" застаўся нават не падбітым. Пачынаючы разбіваць хованкі пяхоты "Тыгр" стаў перад свіранам, дзе стаяў "ІС". Алёша незаўважна прабраўся з некалькімі сябрамі ў танк і ўдарылі дакладным стрэлам у Тыгр. Як высветлілася, "ІС" трапіў у боеукладку, у следстве чаго танк успыхнуў, экіпаж не змог выбрацца і згарэў жыўцом.
Так Алёша затрымаў нямецкі наступ, адцягнуўшы гэтым яшчэ трохі часу. Назаўтра прыйшоў пакінуты падмацаванне і вышыня была трывала абаронена.
Так рашучасць і смеласць простага хлопца дапамагла здзейсніць хлопцам сапраўдны, мужчынскі ўчынак. Гэты подзвіг выратаваў жыццё многім рускім салдатам. Бо ад гэтай вышыні залежалі жыцці цэлых гарадоў.
