Сачыненне для 9 класа на тэму «Шлях да поспеху»
Будучы яшчэ дзіцем, я нават не магла сабе ўявіць, што калі-небудзь у будучыні я магу стаць танцорам. Першапачаткова, маё жыццё ні чым не адрознівалася ад іншых, ды і сама я таксама. Я была сярод натоўпу проста "шэрай мышшу". І пасля, ва ўзросце пяці гадоў, бацькі адправілі мяне танцаваць у танцавальны гурток. Вядома ж, я не хацела нічога мяняць у сваім жыцці, я не хацела мяняць сябе, ды і я выдатна разумела, што гэта толькі мары маёй мамы, якія яна не змагла ўвасобіць. Так як у яе не было магчымасці хадзіць на танцы. Тым не менш, я вырашыла пахадзіць трохі на танцы.Да гэтага часу ўспамінаю, як мне не хацелася наведваць заняткі, так як трэба мной усё здзекаваліся ў групе з-за таго, што я была не падобная на астатніх. Цяпер гэта некалькі па-дурному і смешна гучыць, але тады мне здавалася, што гэта вельмі складана перажыць.
Так ішлі гады. Але я выдатна разумела, што росту ў танцах я проста не бачу. І тады бацькі адправілі мяне ў іншую групу па танцах. Там я была самай малодшай, так як гэтая група была для самых старэйшых танцораў. Першыя заняткі я толькі думала аб тым, як бы хутчэй пайсці дадому. Я з жахлівай неахвотай прыходзіла на заняткі. Ды і там я не асабліва моцна імкнулася танцаваць. Але аднойчы ўсё кардынальна змянілася. Са мной пагаварыў мой настаўнік па танцам. І адзінае, што я запомніла гэта тое, што тут на танцах ніхто нікому не патрэбен. Галоўнае - гэта вынік і не важна, як складана табе прыйдзецца, важна тое, што калі ёсць жаданне, то ты ўсё зможаш;не варта баяцца чаго-то, трэба прыходзіць у танцавальны зала і працаваць не пакладаючы рук, каб потым паказаць чаго ты дамогся. І пасля гэтых слоў мяне як-быццам пераклініла. Я стала кожны дзень танцаваць, не звяртаючы ні на каго ўвагі.
Праз год узмоцненых трэніровак, я ўжо танцавала на ўзроўні тых танцораў, якія займаліся ўжо шмат гадоў у той групе. Мне вельмі падабаліся такія змены ўва мне, і самае галоўнае, што гэтыя змены заўважалі ўсе навакольныя. Цяпер я танцую прафесійна. І да гэтага часу, калі мне здаецца, што я з чым-то не спраўлюся, што я не змагу, я проста ўспамінаю тую фразу, якую сказаў мне мой трэнер, бо ён навучыў мяне не здавацца. Я думаю, што калі б не ён, то хутчэй за ўсё я б і не стала б танцорам. Але я рада, што праз боль, цяжкая праца я дамаглася таго, чаго хацела.І калі людзі бачаць прыгожы танец у маім выкананні, яны думаюць, што ўсё вельмі проста, але ніколі не задумваюцца, якімі сіламі танцор дамагаецца такіх вынікаў.
|
