Гэтым летам мы з сям'ёй пабывалі ў адным з самых сонечных гарадоў планеты. Мы паехалі ў родны горад маёй мамы - у Адэсу. Я свядома буду пазбягаць ў сваім творы палітычных ацэнак. Я проста распавяду пра Адэсе.
Мы прыехалі ў горад ранняй раніцай на цягніку. "Адэса-Галоўная", так называецца цэнтральны чыгуначны вакзал, сустрэў нас вядомай на ўвесь свет мелодыяй "Ёсць горад які я бачыў у сне", Леаніда Уцёсава. Гэта традыцыя. Так сустракаюць кожны цягнік, які прыбыў у Адэсу.
Далей мы паехалі ў гатэль. Мама загадзя выбрала гатэль у інтэрнэце, і забраніравала там нумар. Гатэль называўся "Аляксандраўскі", і размяшчаўся амаль у самым цэнтры горада, на Аляксандраўскім праспекце. Мама расказвала, што раней, у яе дзяцінстве, гэты праспект называўся праспектам Свету.
Мы крыху адпачылі пасля дарогі, паелі і адправіліся на экскурсію па горадзе.
Спачатку, мама хацела паказаць нам Адэсу сваімі вачыма. І толькі потым наняць прафесійнага гіда.
Мы пайшлі ў бок Дерибасовской. Абышлі па перыметры Горсад (Гарадскі сад, які быў калі-то падораны гораду Феліксам Дэ Рибасом, братам заснавальніка Адэсы Іосіфа Дэ Рибаса), паглядзелі на помнік "12 крэсла", падышлі да легендарнага "Гамбринусу". Спусціліся ўніз па Дзерыбасаўскай да Ришельевской, і нарэшце ўбачылі велічны будынак, аб якім так шмат распавядала мама. Гэта быў Адэскі Тэатр Оперы і Балета. Неверагодна прыгожа! Мама паабяцала, што ў наступны наш прыезд, мы абавязкова пойдзем на нейкае ўяўленне.
Потым мы прагуляліся трохі па Прыморскім бульвары, убачылі помнік Дюку дэ Рышэлье, спусціліся на Морвокзал па Пацёмкінскай Лесвіцы. Паглядзелі на прышвартаваныя суда.
Прагулка апынулася вельмі цікавай, але і трохі стомнай - з марскога вакзала мы вярталіся па Пацёмкінскай лесвіцы. А гэта, ні многа, ні мала - 192 прыступкі.
На наступны дзень, мама павяла нас на Прывоз, балазе гэты рынак размяшчаецца недалёка ад нашага гатэля. І там было на што паглядзець. Так, зразумела, што сучасны Прывоз страціў палову свайго каларыту, па параўнанні нават з мамінымі ўспамінамі. Але калі пільна ўзірацца, і імкнуцца ўлавіць кожную дэталь у таўханіне базару... вы будзеце ўзнагароджаныя!Тое гандлярка раптам пяройдзе на "адэскі" мову, які яна ўвабрала з малаком маці дзе-то на Малдаванка...То дзядуля, адчайна што гандлюецца за нізку бычкоў (відаць, што ён гэта робіць хутчэй з рызыкі, і відавочным задавальненнем), выдасць тыраду годнае пяра Катаева або Паўстоўскага.
А потым... потым былі экскурсіі, шмат мора, сонца, "пшонка" (гэта катах кукурузы, які прадаюць на пляжы), плоў з мідый... Шмат чаго было...
