Што значыць для мяне дарослы свет
Сачыненне на тэму «Што значыць для мяне дарослы свет»
Бацькі мне часта кажуць, што я знаходжуся ў тым узросце, калі мяне яшчэ цяжка назваць дарослым, але я ўжо і не дзіця. На самай справе па-сапраўднаму, мяне яшчэ не закранулі дарослыя праблемы, хоць я часта думаю пра тое, кім буду, як складзецца маё жыццё, і ў той жа час, гуляючы з малодшым братам у футбол і баскетбол, я атрымліваю сапраўднае дзіцячае задавальненне, забываючы, што ростам амаль дагнаў свайго бацькі.
Я часам лаўлю сябе на думцы, што мне жудасна не хочацца сталець. Глыбока ў душы, я разумею, што пакуль бацькі клапоцяцца пра мяне, я вольны. Маё жаданне быць самастойным ўсё больш дзіцячае. Мне жудасна балюча і шкада бачыць закатаваных і стомленае маці, пры чым пастаянна задерживающегося на працы бацькі. Я ўсё часцей пачынаю думаць: няўжо для гэтага я расту, вечнай мітусні, гонкі за чым-то і кім-то. Сапраўды, і ў мяне калі-то будзе сям'я і я гэтак жа, як і мае бацькі, буду з лёгкай асуджанасцю выконваць свой доўг перад блізкімі. Цяпер я ўсведамляю, што гэта непазбежна.Я так жа як і ўсё буду расці і вучыцца.
Бацькі мяне пытаюцца ўсё часцей і часцей кім я буду! Па вельмі меры мама часам называе мяне оболтусом і шалапаем. Чаму? Таму што я люблю танцаваць, і ўвесь час марную на гэта занятак? Можа я даб'юся сусветнага поспеху і буду выступаць на эстрадзе! Хлопцы таксама ўмеюць прыгожа танцаваць. А калі я буду дворнікам, то што дрэннага ў гэтай прафесіі? Калі вуліцы брудныя, чаму-то ўсё ўспамінаюць аб дворниках, а калі зіхацяць чысцінёй — гэта прафесія непрыкметна апускаецца ў разрад няўдалых. Чаму? Бо праца іх вельмі каштоўная і патрэбная, трэба ўмець паважаць любы праца.
Старэйшыя, як мне здаецца, шмат прыдумалі сабе праблем, якіх бы можна было пазбегнуць. Многія з тых каго я ведаю залежныя ад чужой думкі, зайздрасці, старонніх якіх не патрэбных, лішніх саветаў. Ім трэба быць крыху вальней і незалежнай. Можа, я і не мае рацыю, подрасту, окунусь ў гэты свет і стану "шэрай мышкай". Але я буду старацца адстойваць свой пункт гледжання заўсёды, адступаць могуць слабыя і бяздарныя. Хоць аб няздатнасці таксама можна паспрачацца!
Гляджу на сваіх аднагодкаў і думаю, ну адкуль у, здавалася б, слабога вучня такая цяга да фатаграфіі. Ён паўсюль ходзіць з фотаапаратам і кадры выбірае цікавыя, вельмі ўдалыя. Іншы "тоне" у рускай мове і літаратуры, а электраправодку ведае, як свае пяць пальцаў!
У нас у школе няма той "шэрасці", якая з'яўляецца ў жыцці. Усе цікавыя і здольныя. Я не магу зазірнуць у будучыню і сказаць, што там будзе: радасць, смутак, туга, клопаты? Але ўпэўнены, што бацькі і мае, і сяброў таксама пра нешта марылі, што-тое зрабілі ў жыцці, бо мы ёсць, якія іх любім.
На сённяшні дзень у мяне ёсць толькі адно жаданне затрымацца ў сваім узросце, назапасіць пабольш станоўчых эмоцый, каб да канца майго жыцця іх хапіла не толькі на мяне.
|
| Категорія: 9-ы клас | Додано: 23.10.2017
|
| Переглядів: 1765
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
