Спачуванне ў апавяданні «Лёс чалавека» М. Шолахава
Не ўсе творы пра Вялікую айчыннай вайне перадаюць баталіі і бітвы. У рускамоўнай літаратуры склалася так, што аўтары пазбягалі апісання сцэн вайны. Затое асаблівае значэнне надаюць лёс людзей. Магчыма, менавіта такі падыход аказаў ўплыў на Міхаіла Шолахава. У яго творы «Лёс чалавека» паказана Андрэй Сакалоў - франтавік, які губляе сям'ю.
Ён знаходзіць хлопчыка, і ўжо не можа прайсці міма. Андрэй разумее: калі ён пакіне дзіцяці, то зьнікне і частка яго душы. У цяжкі для краіны і людзей часам герой змог здзейсніць добры ўчынак.
Не, Сакалоў не хацеў быць добрых ў вачах іншых людзей. Ды і хіба можна ўзяць дзіця, каб камусьці дагадзіць? Парыў душы Андрэя быў такі моцны, што ён адразу зразумеў: усё цяжкасці яны змогуць пераадолець разам. Дзіця атрымае клопату, а сам падорыць Андрэю Сакалову часціцу хатняга цяпла. І ад гэтага стане ўсім лепш, жыццё адразу зменіцца.
Ці ведаеце вы, што на Каўказе не прынята здаваць у дзіцячыя дамы дзяцей? Калі паміраюць бацькі, то дзеці застаюцца ў сваякоў. І гэта правільны падыход. Сакалоў, вядома ж, не каўказец. Ён сапраўдны рускі, савецкі чалавек, які не змог прайсці міма бяды маленькага Вані.
Калі б шмат хто быў хоць бы трохі падобнымі на Сакалова, то Свет бы змяніўся ў лепшы бок. Подзвіг Сакалова не ў тым, што ён узяў хлопчыка, а ў часе гэтага дзеяння. Андрэю было цяжка самому, але ён не стаў апраўдваць свой магчымую адмову, а здзейсніў учынак. «Лёс чалавека» - гэта аповяд пра сапраўдныя людзях, якія былі кода-то ў нашай краіне.
