Страшныя карціны рэчаіснасці ў творчасці В.М. Гаршина
Усевалад Гаршин быў своеасаблівым чалавекам і пісьменнікам. Яго героі - людзі неўраўнаважаныя, схільныя да абсурдным учынкаў. Аднак часта яны імкнуцца да добрых учынкаў. Зрэшты, сам Гаршин меў псіхічнае засмучэнне. Зрэшты, яно не скажала рэчаіснасці, бо Гаршин бачыў шмат рэчаў у жыцці, якія выклікалі ў ім сум. І з гэтым ён жыў, таму што прыкмячаў падзеі і асобы.
У «Казцы пра жабе і ружы» паказаны адносіны паміж супрацьлегласцямі. Гаршин адразу малюе зло, якое складаецца ў «твары» жабы. Яна хоча знішчыць ружу, таму што тая занадта безабаронная. У жыцці таксама бывае такое: людзі імкнуцца валодаць нешта выбітным, але самі не адпавядаюць высоўваюцца да іншых патрабаванням.
У «Чырвоным кветцы» паказана пацыент бальніцы для псіхічна хворых. Ён спрабуе знішчыць кветка, бо лічыць, што ў ім жыве зло. З выгляду пацыент смешным, але ён катуе сваю душу тым, што змагаецца са злом. Хай яго няма, але парыў чалавека высакародны. У жыцці часта добрыя ўчынкі не заўважаюць. Парой грамадства не дае людзям рабіць дабро, таму што само на гэта не здольна, але ўмее асуджаць.
У творчасці Усевалада Міхайлавіча прыкметныя матывы суму і безвыходнасці. Гаршин не бачыць выхадаў з многіх сітуацый. Ён апісвае рэальнасць, якая атачала яго заўсёды. Аднак не варта забываць аб тым, што сам пісьменнік многае бачыў у жыцці. Ён абыходзіць бокам метафары, а апісвае ўсё так, як гэта адбывалася. Рэалізм Усевалада Гаршина палохае. Але ў ім заключаецца талент пісьменніка, яго непаўторная аўтарская манера.
