Я рэдка бываю ў лесе і, мне здаецца, большасць маіх аднагодкаў таксама. Мы забываем, наколькі гэта прыгожае і прыемнае месца.
Апошні раз я быў у лесе гэтым летам з татам. Мы збіралі ягады. Было свежа, вакол пахла смалой, спявалі птушкі. Яшчэ хачу наведаць лес на гэтых выходных – пайсці за грыбамі.
Лес гэта дзіўнае месца, гэта свой свет са сваімі законамі, толькі мы – людзі, часта забываем аб гэтым.
Шпацыруючы паміж дрэвамі, я заўважыў сляды прысутнасці тут чалавека: каля куста ляжаў фанцік з-пад цукеркі. Каля прыгожай паляны было выпаленае вогнішчам месца, а побач валялася поўна смецця: бутэлек, паперак і іншага таго, чаго ў лесе быць не павінна.
Мы ж зусім не задумвалі аб тым, якія наступствы гэта прынясе. Спадзяемся, што так і будзем стагоддзямі хадзіць гуляць, забаўляцца, а прырода будзе ўсё дараваць і нічога не змяніцца. Але ж яна таксама жывая, яна пакутуе. На месца ад вогнішча доўга не будзе расці трава, а мы распальваем іх, дзе папала, а не там, дзе яны ўжо былі. Смецце не перегниет, ён будзе павольна атручваць навакольнае асяроддзе. У такім месцы не захоча сяліцца заяц, не пройдуць ліса, а якія грыбы вырастуць там, дзе ўсё атручана і брудна.
Шкельцы з разбітых бутэлек раняць звяркам лапы.
Усе вакол пакутуе ад чалавека, а ён думае толькі аб сабе, толькі як бы павесяліцца, як нажыцца, як назапасіць больш. А бо калі ён забывае пра братоў сваіх меншых, то так жа лёгка забудзецца і аб сваім блізкім. Паглядзіць ён на тое, што руйнуе дом суседа, што мучыць свайго падначаленага, што атручвае жыццё сябрам. Няма. Чалавек, што не любіць навакольнае асяроддзе і сябе не любіць, а значыць і блізкага таксама любіць не зможа.
Сябры! Давайце будзем людзьмі. Будзем ставіцца адзін да аднаго з павагай, будзем дапамагаць бліжнім, будзем берагчы тое, што ў нас ёсць, а не руйнаваць яго.
Давайце берагчы лес! Бо нашым нашчадкам мы павінны пакінуць не толькі дасягненні навукі або літаратуры. Давайце пакінем ім чыстую навакольнае асяроддзе. Няхай яны, гэтак жа як і мы шпацыруюць паміж дрэў, няхай так жа ўдыхаюць даўкі, дурманлівы пах смалы, няхай знойдуць выдатны лясной кветка або ўбачаць дзікую вавёрку, улепетывающую сярод галінак, няхай присядут вечарам каля вогнішча з гітарай і праспяваюць душэўную песню, няхай набяруць грыбоў і ягад восенню і проста адпачнуць ўсёй душой у цені.Як шмат прыгожага побач з намі, а мы думаем толькі аб сабе, толькі аб тым так даставіць выгаду сабе, а пра ўсё вакол забываем. Давайце быць больш чалавечнымі.
|
