Раман у вершах «Яўген Анегін» быў напісаны Аляксандрам Сяргеевічам Пушкіным у першай чвэрці 19 стагоддзя (1823-1830 гг.). Прайшло два стагоддзі, але твор не страціла актуальнасці і сённяшняму чытачу карысна яго прачытаць.
Галоўны герой рамана - Яўген Анегін, дваранін, які атрымаў тыповая для таго часу адукацыю. Малады дэндзі дзякуючы натуральнай прыгажосці і манерам карыстаўся папулярнасцю ў жанчын. Любіў свецкае жыццё і днямі напралёт праводзіў час на балях, у тэатры ці на пакліканых абедах. Здавалася б, жыві так, радуйся, на шляху няма ніякіх цяжкасцяў і наперадзе толькі бесклапотнае час. Але за восем гадоў пустая святкуецца жыццё надакучыла і выклікала агіду. «Жыць без мэты, без прац», аказваецца, надакучае і не выклікае ні да чаго цікавасць. Да таго ж дастатак і ўсёдазволенасць згулялі сваю ролю ў фарміраванні Анегіна як асобы. З яго вырас распешчаны эгаіст.
Узнікае пытанне: чым жа цікавы такі малады чалавек сёння, у 21 стагоддзі? Справа ў тым, што хоць і прайшло два стагоддзі, такіх Анегін можна сустрэць і сёння. Прадстаўнік залатой моладзі, якому бацькі або блізкія сваякі дазваляюць рабіць усё што яны хочуць, не прымушаюць працаваць, рабіць нешта карыснае, ператвараецца з часам у абыякавага Яўгена Анегіна.
Як склаўся лёс Анегіна? Паездка ў вёску да дзядзькі знаёміць героя з Ленскім і сёстрамі Таццянай і Вольгай. Ён шчыра прывязваецца да Ленскаму і лічыць адным. Анегін у душы пагарджаў саслоўныя забабоны, не лічыў важным меркаванне дурных людзей. І ў той жа час забівае аднаго на двубоі, баючыся асуджэння і спалохаўшыся "шэпту, рогату дурняў". Слабахарактарнасць яшчэ больш адчужае ад галоўнага персанажа рамана.
Але лёс згуляе з ім злы жарт. Самаўпэўнены Анегін адхіліў каханне маладой Таццяны, адоранай і маральна чыстай дзяўчыны. Аднак вярнуўшыся пасля падарожжаў па Расіі, улюбляецца ў Таццяну Ларыну. Дзяўчына ўсё таксама закахана ў Анегіна, але яна замужам і мужа не здрадзіць. Так яна выхавана.
Варта адзначыць, што Анегін пасля падарожжа змяніўся: здолеў зірнуць на жыццё пад іншым вуглом і зразумець, як бессэнсоўна яе растраціў. Аляксандр Пушкін даў другі шанец свайму герою: даў яму магчымасць маральна адрадзіцца, зразумець, што ў яго поўна сіл на тое, каб памяняцца. І нам, будучаму пакаленню Аляксандр Пушкін хацеў сказаць, што другі шанец здабыць сябе ёсць у кожнага, хто страціў смак да жыцця.
