«Яўген Анегін» - здабытак рускай і сусветнай літаратуры. Адно з цэнтральных месцаў у рамане А.С. Пушкіна займае вобраз Таццяны Ларынай.
Юная дзяўчына Таццяна ціхая з сарамлівая, у адрозненне ад сваёй вясёлай і гарэзны сястры Вольгі. Яна з дзяцінства не кахала шумныя гульні і кампаніі, а аддавала перавагу самотна глядзець у акно. Менавіта таму нават сярод сваіх блізкіх яна адчувае сябе адзінокай і чужы. «Дзіка, маркотная, маўклівая, як лань лясная баязлівай» - так апісвае яе аўтар.
Зачытваючы раманамі Рычардсана і Русо, дзяўчына спрабуе сысці ад рэальнасці, апускаецца ў свет летуценняў, дзе чакае свайго прынца. Таму сустрэчу з Анегіным яна ўспрыняла як лёсавызначальную. «Ты ледзь увайшоў, я ўмомант даведалася, Уся умлела, запалала І ў думках сказала: вось ён!» - гэта словы, адрасаваныя Яўгену ў знакамітым лісце-прызнанні Таццяны. Ліст з'яўляецца пацвярджэннем шчырасці дзяўчыны і яе смеласці. Бо прызнацца першай у пачуццях мужчыну ў тыя часы было роўным ганьбе. Але каханне ў яе душы настолькі моцная, што гераіня не збіраецца маўчаць і хаваць яе.
Аднак жорсткая рэальнасць аказваецца непадобнай на свет, намаляваны ў французскіх раманах. Атрымаўшы адмову ад халоднага Анегіна, Таццяна яшчэ больш закрываецца, замыкаецца ў сабе. Паступова яна спраўляецца з гэтым ударам лёсу, але пры гэтым становіцца зусім іншай.
У фінале раманы мы ўжо бачым ня юную, рамантычную і мройную дзяўчыну, нам паказаная станістая, разважлівая, сур'ёзная жанчына. Яна навучылася стрымліваць свае пачуцці, навучылася трымацца абыякава і непрыступна. Зараз да яе прастаце дадаліся вытанчанасць, высакароднасць і пачуццё ўласнай годнасці. Яна застаецца вернай свайму мужу, нягледзячы на тое што, усё яшчэ любіць Анегіна.
«Мілы ідэал» - так казаў пра сваю гераіні паэт. У ёй ён увасобіў лепшыя жаночыя якасці: шчырасць, вернасць, адчувальнасць, прыстойнасць, сумленнасць, уменне кахаць. Пушкіну атрымалася стварыць новы літаратурны тып - вобраз сапраўднай рускай жанчыны.
