Пад вокнамі нашай кватэры рос таполя пірамідальны. Адна зіма выдалася вельмі марознай, і вясной дрэва не зазелянела. Так і прастаяў таполя сухім ўсё лета. У канцы жніўня наш двор асфальтавалі, а тое, што загінула дрэва спілавалі. Вясной, у тым месцы, дзе калісьці стаяў таполя, стала адбывацца нешта незвычайнае. Асфальт стаў паволі ўспушваецца, як быццам хто-то спрабаваў надзьмуць бурбалка. Спачатку з'явілася невялікая выпукласць, потым яна пачала расці, пакуль нарэшце не трэснуў асфальт. У месцы разлома здаліся далікатныя маладыя лісточкі.
Дворнік дзядзька Вася не заўважыў іх і выпадкова абарваў венікам. Праз пару дзён там жа з'явіліся новыя лісцікі. Я паказаў гэта дзядзьку Васю, і ён іх не крануў. Праз пару тыдняў на гэтым месцы ўжо стаяў парастак, ён нагадваў тонкую былинку. І ў адзін дзень раварыст наехаў на яго і зламаў. Я з сумам падумаў, што на гэты раз таполя не ажыве, але недаацаніў яго. А ён і не думаў здавацца. Дзень ото дня дрэўца набіралася сілы і падымалася. У ліпені ён ужо быў мне па пояс. Але непрыемнасці не спыняліся. Як-то ўвечары кіроўца разгортваў машыну, не заўважыў таполя і раздушыў яго.Мы вырашылі, што дрэўца канчаткова загіне ў гэты раз. Маладыя лісточкі пабляклі і згарнуліся, галінкі сталі сухімі і далікатнымі. І толькі ля самага кораня кара заставалася зялёнай.
Я з'ехаў на два тыдні да бабулі ў госці, а калі вярнуўся, мяне чакаў сюрпрыз. Таполя зноў зелянеў! Тады мы з дворнікам вырашылі дапамагчы деревцу выжыць. Усе яго раны замазаў глінай і заматалі пазадкамі, расковыряли вакол ствала асфальт і збудавалі моцны плот. Вечарам мы паілі яго вадой і ўдзячны таполя пачаў імкліва расці. Прайшло ўсяго тры гады, а мы ўжо можам хавацца ў яго цені ад сонца, а па вечарах сядзім і слухаем шолах яго лісця.
