Самай важнай здольнасцю, без якой немагчыма спрыяльнае існаванне ў чалавечай асяроддзі, мяркую, з'яўляецца зносіны. Варыяцыі і падстаў для завязкі гэтага самага зносін – незлічонае мноства. Гэта можа быць простая гутарка з мінакам, альбо ж шматгадзіннай дыялог з блізкім чалавекам.
Людзі не могуць жыць без зносін. Нават у падушаным настроі, яны вядуць размову з уяўным суразмоўцам. Нават адмова ад зносін з іншымі выяўляецца праз вусную гаворка.
Галоўнай і самай адметнай рысай нашага сучаснага свету з'яўляецца тое, што колькасць насельніцтва перавышае ўсе дапушчальныя нормы. Вялікая колькасць людзей з'яўляецца перадумовай для міжвольных, а часам нават прымусовых кантактаў з навакольнымі. Ананімнасць, у такім выпадку, становіцца нейкім шчытом ад эмацыйных перагрузак.
Пустыя і часта бессэнсоўныя кантакты з іншымі прадстаўнікамі свайго выгляду – стамляюць. Гэта банальна перастае задавальняць нашы патрэбы. Такім чынам, мы імкнемся да нефармальным, «сардэчным» кантактам. Аднак, можна вылучыць такое з'ява, як "Камунікатыўная бездапаможнасць" Менавіта гэты фактар з'яўляецца важкім перашкодай для нармальнага акта зносін.
Такая бездапаможнасць ўласцівая гэтак жа для выпускнікоў-сіротаў са школ інтэрнатаў, дзе максімальна важна стварыць нейкія структурныя падраздзяленні, якія ў постинтернатной жыцця павінны як мага больш эфектыўна дапамагаць і падтрымліваць сірот.
Падобныя праблемы ўзнікаюць і вайскоўцаў. Ім часцяком даволі цяжка адаптавацца пасля сваёй службы ў войску. Думаю, іх можна зразумець. Не кожны зможа перанесці тыя псіхічныя і фізічныя нагрузкі, якія падаюць на плечы салдатам, у перыяд ваенных дзеянняў. Любы канфлікт, будзь то лакальны, альбо ж сусветнай – ён страшны. Абсалютна не важна якая гэта краіна. Будзь то В'етнам, альбо ж Афганістан. Вайна нясе выключныя разбурэння, якія ахопліваюць усе аспекты чалавечага існавання.
Мяркую, што я гэтак жа адчуваю нейкія цяжкасці пры ўзаемадзеянні з іншымі людзьмі. Так, ці інакш, мне часам цяжка выступаць перад класам, альбо ж папросту загаварыць з тым, ці іншым чалавекам.
