Справа была летам. Мы паехалі да маёй бабулі ўсёй сям'ёй на аўтамабілі. Ехаць туды далекавата - яна жыве ў вёсцы, дабірацца трэба пяць гадзін без затораў на дарозе. Тата і мама садзіліся па чарзе за руль, а я спала на заднім сядзенні. У дарозе я стамілася, ды да таго ж мяне моцна люляе.
Раптам я прачнулася ад таго, што мама мяне штурхнула ў бок. Я была здзіўленая, таму што без патрэбы мама мяне ніколі не будзіць. Яна рукой паказала мне на ветравое шкло. Там стаяў алень! Ну, вядома, не на шкле, а за шклом на абочыне.
Тата прытармазіў і зменшыў хуткасць. Ехала машына павольна, напэўна таму алень не спалохаўся. Ён быў яшчэ маленькі, з невялікімі рожкамі на галаве. Вочы былі вялізныя, чорнага колеру з пухнатымі вейчыкамі, а скура мяккая, нібы аксаміт. Ён паскубваў вушкамі і пільна глядзеў на нас, калі мы праедзем міма.
Затым тата націснуў на гудок, алень спалохаўся і ўцёк у лес. Потым ужо я ўбачыла ў яго смешны белы хвосцік і капыткі. За некалькі хвілін я змагла яго выдатна разгледзець.
А потым тата распавёў мне, што ў лясах да гэтага часу сустракаюцца алені. Мы як раз праязджалі знак з аленем, які папярэджвае кіроўцаў аб асцярожнасці.
Я задумалася. Алені даўным-даўно жылі на Захадзе ў густых лясах, і нічога не баяліся. А потым чалавецтва пачало развівацца, будаваліся гарады і высякаліся лясы. З'явіліся машыны і смеццевыя звалкі, якія забруджваюць атмасферу. Людзі сталі вырошчваць кароў і авечак, і пачалі забіваць аленяў для забавы. Пабудавалі дарогі, на якія выбягаюць алені і гінуць.
Для іх застаецца ўсё менш месца на планеце. Хіба што ў запаведніках, але і там бываюць браканьеры.
Папа лічыць, што паляваць подла. Бо ў звера няма стрэльбы, і ён безабаронны.
Увогуле, я доўга разважала і сумавала. Я спадзяюся, што мой аленяня пражыве доўгае і шчаслівае жыццё.
