Я магу з вялікай упэўненасцю сказаць, што я і мае сябры вельмі моцна марым аб тым, каб нас разумелі. Гэта значыць, каб нас не толькі слухалі, але і чулі. Бывае, так адбываецца, што я тлумачу што – то па некалькі разоў, але мяне не разумеюць. Я расказваю, даводжу – мяне не чуюць. Мне гэта крыўдна. Чаму многія сябе так паводзяць?
Я спрабую ў гэтым разабрацца. Напэўна, таму што мая кропка гледжання адрозніваецца ад пункту гледжання суразмоўцы. Але тым не менш яна мае права на існаванне, яе трэба спрабаваць зразумець, а не адразу адмаўляць. Я, напрыклад, вучуся слухаць людзей, стараюся іх не знаходзіцца. Я дакладна ведаю, як гэта непрыемна. І такая мая методыка дае плён. Меркаванне навакольных змяняецца, яны ставяцца да мяне з вялікай павагай.
Да мяне стала прыходзіць азарэнне. Калі ты паважаеш суразмоўцы, слухаеш яго, ён пачынае прыслухоўвацца і да цябе. Не варта пастаянна выхваляцца, ўзносіць сябе да нябёсаў, тады людзі пацягнуцца і пачнуць разумець цябе. Так трэба паводзіць сябе не толькі з сябрамі, але і проста знаёмымі і незнаёмымі людзьмі. Толькі калі ты сам навучышся разумець і слухаць, тады і астатнія пачнуць рабіць тое ж самае. Я вельмі хачу быць зразуметым, таму вучуся разумець іншых.
